مسکن آهن‌پرست
راضیه حسینی
«دولت از زیر بار ساخت مسکن شانه خالی کرد»
«دولت خواستار کاهش تعهد خود در ساخت مسکن از ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار واحد به ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار واحد طی دورۀ ۵ساله شده است.»
بهتر است موضوع را از زاویه‌ی دیگری نگاه کنیم. چرا نگوییم مسکن در مقابل ساخت توسط دولت، مقاومت کرد؟ با توقعات بی‌جا و خودشیفتگی بیش از حد، کاری کرد دولت دیگر نتواند با او به تفاهم برسد و کات کند.
تازه کات کامل هم که نه، در حداقلی‌ترین حالت، رابطه را حفظ کرده و هنوز به مرحله‌ی قطع صددرصدی نرسیده است. این هم از صبوری دولت است، هر دولت دیگری بود تا الان جانش به لب رسیده بود و مسکن را از همه‌جا بلاک می‌کرد.
دولت‌های خارجی هم از پس درخواست‌های عجیب‌وغریب این مسکن برنمی‌آیند. شما ببینید در عرض چند سال چند بار مصالح گران خواسته است، چقدر میله‌گرد و تیر و تخته‌ی گران‌تر از قبلی خواسته است.
به‌محض این‌که در فضای مجازی دسته‌گلی به بزرگی یک کامیون دید، که در خیابان حرکت می‌کرد، و تنگش یک خرس گنده هم نشسته بود، گفت من هم یک تریلی میل‌گرد می‌خواهم!
تا دست ملت گوشی هفده پرومکس نارنجی دید، گفت من هم تیرآهن نارنجی می‌خواهم، دقیقاً با همان ابعادی که مردم می‌خواهند گوشی آیفون‌شان برود توی چشم چال باقی هم‌وطنان!
همین چشم‌وهم‌چشمی باعث شد آن‌قدر گران شود و آن‌قدر گران بخواهد که دیگر هیچ‌کس نتواند نزدیکش شود. دولت بیچاره که تقصیری ندارد. همه‌ی تقصیرها با خود مسکن است و توقعات بالایش. اگر کمی بساز بود، دولت چهار میلیون که هیچ، چهل میلیون می‌ساخت. حالا درست است وقتی بساز بود هم دولت نساخت، ولی نباید زود قضاوت کرد، شاید آن موقع مشکل مالی نبود، و اخلاق درست‌وحسابی نداشت. مثلاً سر هر چیز قهر می‌کرد و یک سال می‌رفت توی رکود. البته الان هم این اخلاق گندش را فراموش نکرده است و علاوه‌برآن، مشکل چشم و هم چشمی هم دارد.
امیدواریم بالاخره مسکن کمی واقع‌بین شود و بتواند با دولت به تفاهم برسد، شاید مردم هم بالاخره روزی ببینند که وعده‌ی ساخت چند میلیون مسکن محقق شده است.
