حکمت اندوه و اشک

داود شریعت زاده – سردبیر

بزرگی فرمودند که در مجالس سالار شهیدان، حتی اگر اشکی بر چشم شما جاری نمی شود، به احترام نام حسین(ع) خود را محزون نشان دهید. شاید این نکته، از نگاه فردی بیرون از جلسه، رفتاری اغراق آمیز بنظر برسد، هرچند ذیل تکنیک های گرداندن مجالس عزاداری بحساب می آید، اما یک پیام نیز در دل خود نهفته دارد، “حزن و اندوه”.

اما چرا اندوهگین باشیم؟ اندوه اسارت، شهادت و مسایل مختلفی که برای امام حسین (ع) و خانواده مکرمش اتفاق افتاد؟! مگر حضرت زینب(س) در مجلس عبیدالله ابن زیاد نفرمودند: «ما رأیت الا جمیلاً»… ؟

یعنی؛ جز زیبایی ندیدیم ! پس چرا حزن؟ اندوه ما نه برای حسین(ع) که باید برای خودمان باشد، اندوه ما باید برای افول ارزشهای انسانی باشد، وگرنه حسین (ع) که راه، مسیر و تکلیفش از کودکی معلوم بود، آنجا که پیامبر، برگلوی مبارکش بوسه می زند و گریه می کند. حسین(ع) که راه را می دانسته و زینب(س) که جز زیبایی نمی دیده است، بنابراین غمی بر دل ایشان چیره نبوده، الا غم نقصان بشریت و تلاش نکردن برای رفع آن، آدم هایی که با شهوت، قدرت و ثروت هر حقی را ناحق می کنند.

تکلیف ما چیست؟ ما رهروان باید کمترین چیزی که از این صحنه بزرگ توشه می گیریم، حقی را ناحق نکردن باشد. تاکید شده در مجالس اباعبدلله الحسین(ع) گریه کنید، حال غیر از صدور پیام قیام حسین(ع) با اشک، حتما در اشک بر حسین یعنی اشک بر حق، اهداف دیگری هم نهفته است، از جمله صاف کردن قلب و جلا دادن روح، باید اشکها سبب پاکی چشمها و رقت قلبها شود، حداقل اثر اشک، باید این باشد که نتوانیم ظلم ظالم به مظلوم را ببینیم و برنخروشیم، اگر در قدرت قرار گرفتیم بتوانیم به زیردستان خود با رافت و محبت نگاه کنیم، اگر در حق ما خطایی کردند تا حد امکان ببخشیم، هم از حق هم از مال، انفاق کنیم. دستگیر باشیم، شمشیر مظلوم و سیلی بر ظالم باشیم، حق را بگوییم، حق را بشنویم و حق را اجرا کنیم. النهایه… خوب باشیم و بد نباشیم. ان شاالله