دوست خیالی عزیز، لطفا برو

راضیه حسینی

چقد خوب است که ما و مسئولان این‌قدر با هم تفاهم داریم. هر دو مطالبه‌گریم و به دنبال حل مشکل خودروهای وارداتی هستیم. فقط یک مشکل کوچک  وجود دارد و آن هم مجهول بودن فردی است که باید از او مطالبه کنیم.

آخرش نفهمیدیم او کیست؟ همانی که رئیس جمهور کلی از کارهایش گله می‌کند، وزیر صمت حل مشکل  را از او می‌خواهد، همه‌ی مسئولان دنبال گرفتن حق مردم از او هستند و وی هیچ‌وقت رخ نمی‌نمایاند. همیشه جایی بین ذهن و زبان مسئولان است. جایی در ناکجا آباد.

شاید یک موجود فرازمینی است، یا از آن ماورایی‌هاست، که فقط به چشم رئیس و وزیر می‌آید. هر روز صبح بهشان صبح بخیر می‌گوید و قول می‌دهد امروز دیگر همه‌ی کارها را درست کند و وقتی باز هم بدقولی می‌کند، مسئولان ناراحت می‌شوند و به مردم اعلام می‌کنند: «ما هم مثل شما منتظریم تا کارها درست شود، تازه بیشتر از شما مطالبه داریم و اصلاً دیگر نمی‌توانیم این وضع را تحمل کنیم. یا به سرعت باید درست شود، یا قهر می‌کنیم و صندلی‌مان را به پشت می‌چرخانیم.»

شاید لازم باشد با موجود احمالاً خیالی صحبتی داشته باشیم.

خیالی عزیز،  لطفاً یا از ناکجا در بیا و خودت را نشان بده، یا کلاً برو و دیگر پیدایت نشود. اجازه بده مسئولان یک بار بدون تو از پس مشکلات‌شان برآیند و ببینند چه کاره‌اند؟ تا کجا می‌خواهی همراه‌شان باشی؟

نکند تو همان دوست خیالی کودکی مسئولانی؟ همان که گاهی زیر تخت قایم می‌شدی و گاهی هم بالای درخت؟ فکر نمی‌کنی دیگر وقت رفتن است؟ باور کن مسئولان ما خیلی بزرگ شده‌اند، آن‌قدر که سرنوشت یک مملکت در دست‌شان است.

تا تو باشی مدام فکر می‌کنند در دستان توست و منتظرند بالاخره یک روزی همه چیز را درست کنی. دوست خیالی عزیز بیا و دست از خیال مسئولان بردارد.

بگذار ما هم بالاخره یک روزی بفهمیم پشت میز نشین‌های عزیز چه می‌گویند و با چه کسی هستند. ما هم متوجه شویم دارند با مردم حرف می‌زنند یا با تو.

به دور و برت خوب نگاه کن. تعداد زیادی کودک خواهی دید که به شدت نیازمند یک دوست خیالی‌اند، چون در واقعیت دست‌شان به یک  عروسک ساده هم نمی‌رسد. از زندگی واقعی جیب سوراخ پدر و یخچال همیشه گرسنه‌ خانه نصیب‌شان شده است.

لااقل برو سراغ خیال‌شان، شاید کمی دلِ خوش نصیب‌شان شود و در دنیای تخیل ذوق کنند. به نظرمان دیگر بس است هر چه مسئولان وسط دنیای خیالی کیف کردند.