راضیه حسینی
«وزیر صنعت، معدن و تجارت گفت: تورم یک بیماری عمیق، گسترده و مزمن اقتصاد ایران است و خوشبختانه در سال جاری نرخ تورم ۱۰ درصد کاهش یافت. در اوایل شهریور به ۴۳ درصد رسیده بود که در ماه گذشته به ۳۵ درصد رسید. ان‌شاالله کاهش تورم و بازگشت آرامش به بازار را در سال آینده نیز شاهد خواهیم بود.»
خب با این حساب اگر در سال آینده هم ده درصد کاهش پیدا کند، کلاً دو، سه ساله به تورم منفی می‌رسیم. البته این در بدبینانه‌ترین حالت است. هیچ بعید نیست خیلی زودتر از این حرف‌ها به تورم صفر و بعد از آن، منفی برسیم.
تصور کنید اوضاع کشور چه شکلی می‌شود:
قیمت همه کالاها به طرز کسالت‌باری ثابت می‌ماند. هر روز که به بازار می‌رویم قیمت‌ها همان همیشگی است. اتیکت قیمت‌ها روی سبدهای میوه آن‌قدر ثابت می‌ماند که آفتاب می‌تواند رنگ و رخش را بپراند.
انگار نه انگار قیمت‌ها یک روزی اصلاً به آفتاب روز بعد نمی‌رسید و مهتاب ندیده تغییر می‌کرد. هیچ هیجانی وجود ندارد. اجاره‌خانه‌ها بالا نمی‌رود و صاحب‌خانه‌ها دیگر نمی‌توانند سر این موضوع یک دعوای هیجان‌انگیز راه بیندازند. بعد مجبور می‌شویم مثل ژاپن، یک شوک به بازار بدهیم تا لااقل از منفی بودن درآییم.
البته این فقط یک تصور و خیال است. در واقعیت مدل پایین رفتن تورم ما با بقیه کمی متفاوت است. مسئولان تصمیم گرفته‌اند برای این‌که هیجان، در بازار بماند، آن قسمت از تورم که مربوط به بالا رفتن قیمت‌هاست را ول کنند.
ما هم مثل شما نمی‌دانیم باقی قسمت‌های تورم چه شکلی‌اند. فقط می‌دانیم این قسمت بنا به صلاح مملکت حذف شده. با این حساب در حالی‌که تورم در حال پایین آمدن است قیمت‌ها بالا می‌رود. هیچ کدام هم در کار یکدیگر دخالت نمی‌کنند.
این‌طوری ما اولین کشوری در دنیا هستیم که موفق شدیم هم‌زمان با به عرش رفتن قیمت‌ها، تورم را به فرش برسانیم. موفقیتی که تا به حال هیچ کشوری نتوانسته به دست بیاورد. اصلاً حالی‌شان نمی‌شود چطوری ممکن است که این‌طوری بشود.
