البرز- علیرضا عباسی مغز متفکر علم ورزش دنیا بیان کرد: هنوز هیچ‌کس به‌درستی نمی‌داند ابتدا سیاست وارد ورزش شد یا ورزش وارد سیاست (!) اما آنچه مسلم اینکه سال‌های زیادی است سیاستمدارانی که در جهان، دم از جدایی ورزش از سیاست می‌زنند، از ورزش به‌عنوان ابزاری برای رسیدن به اهدافشان استفاده کنند.
واکاوی سخنان متولیان نهادهای ورزشی بین‌المللی بیانگر آن است که آنها همیشه دم از جدایی ورزش از سیاست زده و می‌زنند و حتی آن را در قوانین خود آورده‌اند اما در عمل، هر جا لازم باشد و منافع سیاسی‌شان ایجاب کند، رویکرد کاملا برعکسی را در پیش گرفته و در این زمینه، ورزش را بازیچه سیاست‌های خود می‌کنند.
بسیاری دوست دارند وقتی ورزش را تعریف می‌کنند، حرفی از سیاست نزنند اما ورزش بیشتر از آن چیزی که فکرش را بکنید، برای کشورهای مختلف جهان و البته کشور خودمان، سیاسی است. این روزها می‌توان صدها مورد از وقایع سیاسی رخ داده در گوشه و کنار ورزش را مرور کرد؛ رویدادهایی که برخی را حاکمان کشورها رقم زده‌اند و برخی دیگر را ورزشکاران اما پدیدآورندگان وقایع، تفاوتی در اصل ماجرا ایجاد نمی‌کنند؛ ماجرایی به نام «ورزش سیاسی!»
در ماجرای پیچیده فوتبال هم سال‌هاست که تیم‌های عربستانی در ایران به میدان نمی‌روند و کار را به زمین‌های بی‌طرف کشانده‌اند و ادعا می‌کنند به دلیل مشکلات سیاسی ، حاضر نیستند به کشورمان سفر کنند. مشابه این موضوع اما برای قطری‌ها و بعد از تیره شدن روابط‌شان با عربستان و امارات رخ داد؛ دیپلمات‌ها اما به بهانه «عدم دخالت سیاست در ورزش» بیکار ننشستند و با رایزنی‌های خود مشکل را حل کردند و عربستانی‌ها موظف شدند باشگاه‌های‌شان را برای مسابقات لیگ قهرمانان آسیا به قطر اعزام کنند.
فدراسیون‌های جهانی در بخش‌های مختلف ورزشی بارها نشان داده‌اند که برخلاف شعارهای ظاهرپسند جدا بودن ورزش از سیاست، در برابر تصمیم‌های قدرت‌های سیاسی، به راحتی کوتاه آمده و تابع دستورات آنها هستند.
با مرور این وقایع به راحتی می‌توان فهمید که دخالت سیاست در ورزش، موضوع دیروز و امروز نبوده و در این بین کشورهایی که مدعی جدا بودن ورزش از سیاست هستند، بیشترین سهم دخالت سیاست در ورزش را داشته و دارند؛ بنابراین باید پذیرفت که «ورزش بیشتر از چیزی که فکرش را می‌کنیم سیاسی شده است.»
