غم کاموا و مسئول ناپیدا
وزیر آموزش و پرورش: «حجمی از کتب درسی اضافه بوده و بهتر است حذف شود.
راضیه حسینی
شرمنده آن دانش‌آموزان هنرستانی در رشته برق هستم که به جای سیم، کاموا دستش می‌دهند.»
باز هم می‌رسیم به داستان جالب «چه کسی مسئول است؟» در کشور ما برخی از مسئولان مدام در حال حرف زدن با شخصی نامرئی‌اند. آنها از وی تقاضا می‌کنند شرایط را هر چه سریع‌تر بهبود دهد. مثلاً وزیر آموزش و پرورش در مقام یک شهروند معمولی و دغدغه‌مند، به شخص مجهول اعلام می‌کند که کتب درسی، مطالب اضافه‌ی زیادی دارند، بهتر است کمی از آن حذف شود. یا در جایی دیگر به وضعیت بد تجهیزات هنرستان اشاره می‌کند و در کمال تواضع و فروتنی، اعلام شرمندگی می‌کند.
شما چرا شرمنده باشید آقای وزیر؟ مسئولانی باید این حس را داشته باشند که قدرت دارند ولی هیچ کاری انجام نمی‌دهند. مثل همان اشخاص نامرئی. همان‌هایی که قدرت دارد مسکن ارزان بسازند ولی نمی‌سازند. می‌توانند تورم را کنترل کنند، ولی نمی‌کنند. حتی با این‌که رئیس‌جمهور هم گاهی به آنها دستور می‌دهد و هر بار نمایی از کل کشور و مشکلاتش را به آنها نشان می‌دهد، باز هم عین خیال‌شان نیست.
آقای وزیر، ما واقعاً از نگران و شرمنده شدن شما سپاسگزاریم. از این‌که می‌دانید برخی از دانش‌آموزان هنرستانی عوض سیم، کاموا دست می‌گیرند و حتماً می‌دانید برخی دیگر از دانش‌آموزان عوض کاموا، مار و عقرب دست می‌گیرند و مدرسه‌شان طوری با طبیعت ادغام شده است که نمی‌توانید وجودش را تشخیص دهید. مگر یک وزیر چه کار دیگری جز اطلاع دادن می‌تواند انجام دهد؟ نهایتاً کمی از شرایط ناراحت بشود و غصه هم بخورد. حتی ممکن است گاهی برخی مسئولان آن‌قدر ناراحت بشنود که شب خواب‌شان نبرد. این دیگر واقعاً جای تقدیر دارد و باید به عنوان مسئول نمونه انتخاب شوند.
کاش یک روزی مسئولان نامرئی در وزت‌خانه‌ها و سایر نهادها پیدا بشنوند و بتوانیم از نزدیک آنها را ببینیم. همان‌هایی که به حرف مسئولان اصلاً گوش نمی‌دهند. متوجه این‌همه دغدغه نیستند. دغدغه‌هایی که وزرای عزیز روز و شب به آن اشاره می‌کنند و مدام نگرانند.
ما مطمئنیم وزیر آموزش و پرورش هر روز به کامواهایی که دانش‌آموزان هنرستان دست می‌گیرند فکر می‌کند. هر بار که یک لباس بافته شده با کاموا می‌بیند، اشک در چشمانش جمع می‌شود. اگر در مغازه‌ای کلافی کاموا ببیند آهی بلند سر می‌دهد، و موقع حل کردن جدول، وقتی به کلمه‌ی کاموا برسد، برای دقایقی مداد را پایین می‌گذارد و به افق خیره می‌شود.
مسئولان نامرئی، لطفاً هر چه سریع‌تر برای حل این مشکلات کاری کنید. پیدا شوید و موجبات آرامش خاطر وزرای عزیز را فراهم کنید.
