مسابقات صوری و مدال‌های واقعی

راضیه حسینی

ولی شما تصمیم می‌گیرید به روی‌شان نیاورید! این نوع رفتار را می‌توانیم در مسئولان دیگر هم ببینیم. هیچ‌وقت نمی‌گذراند چنین افرادی شرمنده شوند.

هرگز به آن‌ها نمی‌گویند مکان ثبت‌شده شما اصلاً وجود خارجی ندارد. می‌دانید چرا؟ مسئولان ما نمی‌خواهند این افراد را سرخورده کنند! با خودشان فکر می‌کنند بالاخره یک روزی این‌ها هم صاحب، مثلاً گلخانه می‌شوند.

مسئولان ما نه‌تنها این افراد را مورد مؤاخذه قرار نمی‌دهند، بلکه برایشان دست و گاهی، سوت هم می‌زنند. از روی سکوی تماشاچیان تشویق‌شان می‌کنند و فریاد می‌زنند: «برو. برو جلو، تو می‌تونی. کافیه تصور کنی که هستی، مطمئن باش همون می‌شی. من خودم حتی تصور هم نمی‌کردم این بشم. ولی شدم.»

اما در زمین مسابقه، رقابت سخت است. شرکت‌های صوری با گلخانه‌ها و کوره‌پزخانه‌های صوری باید در کنار آدم‌های نامرئی مسابقه بدهند. فقط یک اسم خوانده می‌شود و تمام. در وسط مسابقه هم همان اسم‌ها جلو می‌افتند، درحالی‌که هیچ‌کس نه آن‌ها را می‌بیند و نه صدای‌شان را می‌شنود.

سر آخر هم روی سکوی اول، دوم و سوم مدال‌هایی قرار می‌گیرد که بر گردن کسی نیست، اما به‌سرعت محو می‌شوند، هیچ‌کس هم نمی‌فهمد کجا رفتند. فقط دستی از پشت پرده‌ای آن‌ها را می‌گیرد و می‌رود!

اما درحالی‌که مسئولان مشغول تشویق نادیده‌ها هستند، مردم در حال دست‌وپنجه نرم کردن با انواع و اقسام مشکلات جدی‌اند. تعدادی در حال تلاش برای بقا میان سیلاب هستند و عده‌ای به دنبال هوایی برای نفس‌کشیدن. مردم معمولاً نمی‌توانند مسابقات هیجان‌انگیز صوری‌ها را ببینند. آن‌قدر کار و مشغله و مشکل روی سرشان ریخته که به مکان مسابقه نمی‌رسند. اگر هم برسند چیزی عایدشان نمی‌شود. زمینی خالی می‌بینند  که در آخر فقط جایزه‌ها، پول‌ها و هدایا در آن ردوبدل می‌شود.

البته هرگز تصور نکنید  مسئولان مردم را فراموش می‌کنند. آن‌ها همواره برای دیدن مسابقۀ میان مردم و مشکلات در کف خیابان و جامعه حضور پیدا می‌کنند، ولی  وقتی به میان مردم می‌آیند چیزی نمی‌بیند. هر چه تلاش می‌کنند مشکلی پیدا نمی‌کنند.

رو به مردم می‌کنند و با تعجب می‌پرسند: «مشکل؟ کدام مشکل؟ ما که چیزی نمی‌بینم!»