نگو سیب‌زمینی بگو طلای خاکی
وزیر کشاورزی: «برای کنترل بازار سیب زمینی از سران سه قوه مجوز گرفتیم.»
راضیه حسینی
خود سیب‌زمینی هرگز تصور نمی‌کرد روزی به جایی برسد که برای کنترل قیمتش سران سه قوه بیایند وسط میدان! انتهای فانتزی‌هایش این بود که وزیر کشاورزی درباره‌اش چیزی بگوید و مهم شود.
حالا دیگر مگر می‌شود به سیب‌زمینی نگاه چپ انداخت؟ چه کسی می‌تواند به‌عنوان غذای ساده از او نام ببرد؟ در رزومه‌اش اجازۀ سران سه قوه را دارد، چیزی که گوشت گاو و گوسفند و حتی خاویار هم ندارند! معلوم است که به کمتر از غذای اصلی راضی نمی‌شود. معلوم است که از این به بعد باید جایگزین گوشت و مرغ شود.
پیش‌ازاین مردم دل‌شان خوش بود اگر دست‌شان به گوشت و مرغ نمی‌رسد، لااقل سیب‌زمینی هست. می‌گذارند تنگ تخم‌مرغ و یک شام کامل می‌شود. خلالش می‌کنند و باز یک چیزی می‌شود. اصلاً تک‌وتنها تنوری‌اش می‌کنند و شکم‌شان را سیر می‌کند. مردم فکر می‌کردند سیب‌زمینی تا آخر با آنها خواهد ماند و تنهای‌شان نمی‌گذارد.
خاکی است و اهل مرام و معرفت. از آن بالاها نیفتاده و مثل مردم، زمینی است. اما الان دیگر با این وضع سیب‌زمینی هم کم‌کم باید حذف شود.
شاید از این به بعد سیب زمینی با ته‌دیگ ماکارونی بخوریم. چیپس پیاز و چغندر و لبو و شلغم به بازار بیایند، ولی دیگر خبری از سیب‌زمینی نباشد. منوی رستوران‌ها تغییر کند و به‌جای شیشلیک گوسفندی و کباب‌برگ، کوکوسیب‌زمینی سرو کنند و ورقۀ آن را به سیخ بکشند! اصلاً بهتر است ازاین‌پس نام سیب‌زمینی را هم عوض کنیم و بهش بگوییم «طلای خاکی»
شوخی که نیست سه قوه با هم دربارۀ آن تصمیم گرفته‌اند. کاری که تابه‌حال برای ما مردم نکرده‌اند. در واقع اگر سیب‌زمینی‌ها جان داشتند می‌توانستند جای ما را هم بگیرند. می‌توانستند بگویند از ما هم مهم‌ترند. هرچند مطمئنیم به‌زودی از این کار پشیمان می‌شدند.
یک ماه پرداخت اجاره و قسط و وام و بدهی برای پیرشدن و چروکیده شدن‌شان کافی بود. از سِمت مردم بودن استعفا می‌دادند و به همان سیب‌زمینی بودن می‌رسیدند. راحت و بی‌دغدغه، درعین‌حال مهم!
