هدیه زیبا
راضیه حسینی؛ روزنامه نگار
نوشته بود «دوستدار شما زیبا… منزل…» تاریخ را به گمانم زده بود ۱۳۹۴. به خطی خوش صفحه‌ی اول کتاب یادگاری نوشته بود برای رفیقی، دوستی، هم‌راهی که حالا نمی‌دانم کجاست؟ اصلاً زنده است یا نه؟ زخمی است یا سالم؟ زیبا می‌داند چه بلایی سر صاحب کتاب آمده است؟ هدیه‌اش سر از کجا درآورده و میان خاک و گل و چوب، پاره‌پاره شده است؟
حتماً کتاب‌ها هم عادی و غیرعادی دارند، وگرنه امکان نداشت اسرائیل با آنها کاری داشته باشد! گفته بود ما حامی مردم عادی هستیم. با آنها کاری نداریم. با خودشان، کتاب‌های‌شان، یادگاری‌های‌شان. خانه، زندگی، امیدها، آرزوها و جان‌شان هیچ کاری نداریم. فقط می‌خواهیم نیروهای نظامی را از بین ببریم. نیروهای نظامی، و البته دانشمندان هسته‌ای. نیروهای نظامی، دانشمندان هسته‌ای، و خانواده‌شان.
همه‌ی این محله، خانه‌هایی که خراب شده‌اند، سقف‌هایی که ریخته‌اند، ماشین‌هایی که له شده‌اند، لابد معمولی نبودند. محله‌ای در شهری کوچک از استان گیلان، در آستانه‌اشرفیه، با آدم‌هایی که خودشان هم هنوز نمی‌دانند غیرمعمولی بودن یعنی چه، حالا مکانی جنگ‌زده شده است.
تنها چند دقیقه طول کشید و بعد همه چیز عوض شد. اسرائیل گفته بود فقط هدفش یک دانشمند هسته‌ای بود و تمام، از نظرشان ازبین‌رفتن ۱۶ نفر در یک عملیات، کاملاً موفقیت‌آمیز بوده است. ۱۶ حالا دیگر فقط یک عدد است، جانی نیست که تمام شده باشد، تنی سرد و بی‌روح نیست. فقط یک عدد است که هنوز به بیست هم نرسیده!
اسرائیل خیلی مهربان است، طوری ساختمان را منفجر کرد که فقط یک محله آسیب ببیند! فقط چندتایی ساختمان و کلی خانواده، زندگی‌شان به قبل و بعد از این انفجار تقسیم شود.
اسرائیل با آدم‌های عادی کاری ندارد، ولی ما نمی‌دانیم عادی‌ها چه شکلی‌اند؟ کسی چه می‌داند میان این‌همه آدم که خانه‌شان یک‌شبه نابود شد، چند نفر کارمند ساده بودند، چند تا شب را با دغدغه پاس‌کردن چک‌های‌شان خوابیدند و نگران فروش فردای مغازه‌شان بودند. چند نفر کارگری بودند که نگران حقوق واریز نشده‌اش بود و نمی‌دانست با جیب خالی چه کند؟
ما هنوز هم نمی‌دانیم آدم‌های عادی چه شکلی‌اند، کجا زندگی می‌کنند و چطور می‌توانند نگران نباشند. مطمئن باشند اسرائیل به آنها هیچ کاری نخواهد داشت. دل‌شان قرص باشد اسرائیل آمده تا کمک‌شان کند. می‌خواهد بهشتی روی زمین برای‌شان بسازد.
اگر آدم‌های عادی باید این‌طور فکر کنند، پس ایران آدم عادی ندارد. ایران سال‌هاست می‌داند اجنبی برایش دل نمی‌سوزاند، تاریخش را از بر است. هنوز صدای پوتین‌های سربازان متفقین در حافظۀ زمینش مانده است.
ایران خوب می‌داند اجنبی برای همیشه اجنبی است.
