راضیه حسینی
شاید برخی فکر کنند مگر دولت چه کار کرده که باید عوارض زیاد شود. در اصل همین که کاری نکرده و هنوز میتوانیم از این آزادراه استفاده کنیم خودش نوعی لطف است.
همین که هنوز هم میتوانیم در بزرگراه امن و آسفالت شده برانیم و از مسیر لذت ببریم امکانی است که خیلی از کشورهای دنیا از آن محرومند.
فقط کافی است نگاهی به جادههای قدیم بیندازیم تا متوجه شویم دولت چه لطف بزرگی به ما کرده است، و واقعاً این مبالغ در مقابل چنین کار بزرگی به حساب نمیآیند.
امیدواریم این افزایش نرخ به زودی بزرگراههای دیگر را هم در بر بگیرد و مردم قدر عافیت را بهتر بدانند. اگر کسی اعتراض کرد میتوانید خودرو را به سمت جادههای قدیم و خراب هدایت کنید تا متوجه شود هر چیزی هزینهی خودش را دارد، آن هم نه یک بار، بلکه هر چقدر مسئولان صلاح بدانند.
حتی به نظرمان بد نیست از این به بعد مالیات بر عبور و مرور از جادهها هم بگذارید. وقتی کسی خودرویی دارد که با آن میتواند در بزرگراه تردد کند، پس حتماً مالیات هم میتواند پرداخت کند.
پیشنهاد میکنیم این مالیات را در ابتدا و انتهای مسیر اخذ کنید. اگر رانندهای از دادن مالیات امتناع کرد، جریمهاش کنید.
به ازای هر ماه پرداخت نکردن جریمه، آن را دو برابر کنید و بعد تصاعدی بالا ببرید. با این حساب میتوانید از داخل یک جاده، پول ده تا جادهی دیگر را دربیاورید.
البته معلوم است که لازم نیست این هزینه را صرف تعمیر، نگهداری و نوسازی راهها کنید. بگذارید یک گوشهی امن، برای روز مبادا. نگران نباشید ما مردم خوب میدانیم دولتها همیشه پر از چاله و چولهاند.
اگر باز هم راهی برای گرفتن پول از جیب مردم وجود دارد، لطفاً تعارف نکنید. از عوارض آزادراه تا مالیات بر جیب خالی. از هزینهی دم و بازدم تا پول قدم زدن در خیابان. به نظرتان هر نفس چند میارزد؟