مسکن بد بهتر از بدمسکن است
راضیه حسینی
«بدمسکن‌ها در تهران ۴۰۰ سال طول می‌کشد نجات پیدا کنند!»
«این گروه از ساکنان پایتخت، در بافت‌های فرسوده و همچنین سکونت‌گاه‌های غیررسمی زندگی می‌کنند به‌طوری‌که خانه‌های آنها یا کلنگی و در معرض ریزش است، یا در جایی همچون زیر پل نیایش در مجاورت بزرگراه چمران قرار دارد (محله‌های خودساخته و غیررسمی)»
هم‌وطن، اگر مسکن بد داشته باشید، خیلی بهتر است تا بدمسکن باشید. اگر شما هم جزو آن دسته از افرادی هستید که از محله و منزل‌تان ناراضی هستید، و هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوید به کلاغ روی درخت هم بابت زندگی‌تان بدوبیراه می‌گویید، و کلاغ بدبخت ازهمه‌جابی‌خبر را، یک هفته در سکوت فرومی‌برید، به این خبر خوب توجه کنید.
دیگر نیاز نیست در فضای مجازی دور، دور کنید و فیلم‌های عشق و حال بالای شهری‌ها را یکی پس از دیگری رد کنید. فقط کافی است به قسمتی از تهران سر بزنید که بدمسکن‌ها در آن‌جا زندگی می‌کنند، در کمال ناباوری از فردا کلاغ روی درخت را در آغوش خواهید گرفت و با هم «دوست دارم زندگی رو» خواهید خواند.
حتی اگر همان روز صاحب‌خانه اجاره را زیاد کند، قیمت گوشت و مرغ آن‌قدر بالا برود که جزو دسته‌ی «بدخوراک»ها بشوید و دیگر حتی نتوانید درست‌وحسابی سیب‌زمینی و پیاز بخرید هم، باز کلی ذوق می‌کنید که لااقل بدمسکن نیستید.
شاید باورتان نشود ولی بدمسکن‌ها هم راهی برای خوش‌حالی دارند. آنها هم از این‌که «بی‌مسکن» نیستند می‌توانند شاد باشند.
مسئولان هم همیشه از این شیوه برای دوام‌آوردن ما استفاده می‌کنند. اگر دلار بشود صدهزار تومان می‌گویند، بروید خدا را شکر کنید که نشد دویست تومان، اگر مرغ و گوشت بشود ایکس تومان می‌گویند اگر می‌شد وای تومان چه می‌کردید؟ و ما همیشه خوش‌حالیم که از این بدتر نشده است.
حتی اگر یک روزی شهاب‌سنگی صاف بخورد توی سر دماوند، کشور را بترکاند و در ادامه، باعث فوران آتشفشان دماوند شود و در کنار ترکیدگی منفجر هم بشویم، باز یک حالتی بدتر از خودمان پیدا می‌کنیم و می‌گوییم: «خوبه هنوز قد عصر دایناسورها اوضاع خراب نیست.»
بالاخره بعدازاین همه مدت طبیعی است که ما هم یک سری اخلاق شبیه به مسئولان پیدا کنیم. تازه این که چیزی نیست شاید چند وقت دیگر حتی خودمان اوضاع خودمان را تکذیب کنیم.
روبروی آینه بایستیم و به خودمان بگوییم «اصلاً هم گرونی نیست. اتفاقاً تورم پایین هم اومده!»
