پیشرفت در همه زمینه‌ها، حتی ساخت جهنم
راضیه حسینی
توضیحات فرمانده سپاه فومن درباره رونمایی از یک پروژه جنجالی در این شهر: «در یک بخش بحث نکیر و منکر را دارد، بخش دیگر جهنم را ما طراحی کرده‌ایم که آتشی که در زیر این جهنم به شکل واقعی روشن است و مخاطب و بیننده حس می‌کند.
همه این‌ها مورد تأیید مراجع عظام در قم قرار گرفته.»
این هم سند محکمی از پیشرفت کشور، حتی در زمینۀ تصویرسازی جهنم! بچه‌های زمان ما با سیاحت غرب بزرگ شدند و نتوانستند درست‌وحسابی جهنم را درک کنند، ولی با پیشرفت تکنولوژی، می‌توانند به‌صورت واقعی و کاملاً قابل‌لمس وارد جهنم شوند. به نظرمان این اتفاق فوق‌العاده است و برای آدمیزاد، به‌خصوص مردم ایران لازم و ضروری بود. همه‌اش که نمی‌شود در بهشت زندگی کرد.
درست است مسئولان برای رفاه حال ما مردم، مملکت را طوری ساخته‌اند که حس زندگی در بهشت را تداعی کند، ولی کاش این‌قدر بدعادت‌مان نمی‌کردند، از بس طعم زندگی خوش و خرم را چشیده‌ایم، حالا با دیدن صحنه‌هایی از جهنم تعجب می‌کنیم.
ما از صبح که بیدار می‌شویم در هوای پاک، نفس می‌کشیم، در خیابان‌های خلوت و خالی رانندگی می‌کنیم، در محیطی کاملاً بدون استرس و اضطراب کار می‌کنیم و عصر، با آرامش به خانه‌های ویلایی بزرگ و پرازامکانات‌مان برمی‌گردیم. تازه برای ریلکس کردن در جکوزی اختصاصی‌مان می‌رویم و آب‌پرتقال طبیعی می‌نوشیم. از بس همه چیز عالی و معرکه است، یادمان رفته بود جهنمی هم وجود دارد.
حتی جناب عزرائیل هم مانده بود از چه راهی وارد مملکت ما شود. نه خودروهای ناایمن داریم که بتواند از این راه جان عده‌ای را بگیرد، نه جاده‌های خراب و ناایمن، نه زندگی پراسترس و تنش‌زا. مردم در سلامت کامل روحی و روانی و جسمی به سر می‌برند و هر شش ماه یک‌بار به‌صورت کاملاً رایگان چکاپ می‌شوند!
برای چنین مردمی ساخت جهنم ضروری و حیاتی است. کاش افرادی که این ایدۀ خلاقانه را اجرا کردند، با جزئیات بیشتری نشان می‌دادند که هر گناه چه عواقبی دارد. مثلاً حق‌الناس، ربا، رشوه، رانت، خون مردم را در شیشه کردن، گران‌فروشی، دست‌بردن در جیب کارگر و کارمند تا کتف و… چه عواقبی دارد. این افراد چطور از پل‌صراط رد می‌شوند و نکیر و منکر را در چه حالتی ملاقات می‌کنند؟ مثلاً نشان می‌دادند اگر افرادی زندگی مردم را در دنیا جهنم کنند در جهنم واقعی به چه صورت ظاهر می‌شوند و چه بلایی سرشان می‌آید.
این اتفاق باید به‌عنوان یک جاذبۀ گردشگری شناخته شود و مردم کشورهای دیگر هم با این پدیده آشنا شوند. شاید مسئولان خارجی به خودشان بیایند و کمی‌نگران شوند. مسئولان ما که همگی بهشتی‌اند. ما هم همواره برای‌شان دعا می‌کنیم، درهمان بهشتی که برای‌مان درست کرده‌اند وارد شوند و لذت ببرند!
