آینه بغل
روزنامه جوان: «افزایش قیمت بنزین، در بلندمدت به نفع معیشت مردم است.»
راضیه حسینی
نتایج اتفاقات در کشور ما اصولاً باید در درازمدت مشخص شود. یک جایی حوالی زندگی نوه‌ها، شاید هم نتیجه‌هایمان. این مدت معمولاً آن‌قدر دراز می‌شود که همگی یادمان می‌رود قرار بود چه اثری را چه زمانی تجربه کنیم.
حالا یک وعدۀ درازمدت دیگر هم به سبد وعده‌ها اضافه شد. فقط برای خودمان و بهترشدن معیشت‌مان! نمی‌دانیم چرا مسئولان همیشه سخت‌ترین راه را برای بهبود معیشت انتخاب می‌کنند، درحالی‌که پیش روی‌شان گزینه‌های بسیار سریع‌تر و بهتری هم موجود دارد. مثلاً می‌توانند به بالارفتن حقوق کارمندان و کارگران فکر کنند. یا ارزان‌شدن کالاهای ضروری، یا راه‌حلی برای گرانی مشکل مسکن پیدا کنند. هیچ‌کدام از این موارد نیاز به مدت دراز برای مشخص‌شدن بهبود معیشت ندارد.
البته می‌دانیم همیشه ساده‌ترین راه، بهترین آن نیست. مسئولان باید آن‌قدر بین راهکارها بگردند تا ارزان‌ترین و به نفع‌ترین را برای خودشان پیدا کنند. درک‌تان می‌کنیم ما هم وقتی به سوپری محل می‌رویم آن‌قدر بین کالاها می‌گردیم تا ارزان‌ترین را پیدا کنیم. کاری هم به کیفیت نامطلوب که از بسته‌بندی مشخص است نداریم. اصلاً شما بگو ظاهرش فریاد می‌زند: «منو نخر. داغونم. با بدترین مواد تهیه شدم.»
ما کاری به این کارها نداریم. طوری جلوی دهانش را می‌گیریم که تا زمان طبخ صدایش درنیاید.
مسئولان هم کاری ندارند گرانی بنزین در کوتاه‌مدت چه بلایی سر مردم می‌آورد. مهم این است که به‌عنوان یک راهکار به‌حساب می‌آید و بس. این‌که ما عمر نوح و صبر ایوب نداریم دیگر به مسئولان ربطی ندارد. خودمان باید یک‌طوری حلش کنیم.
بهترین کار این است بنزین را هم مثل سایر کالاها گران شده در نظر بگیریم و دیگر پی چرایی و چگونگی‌اش نباشیم. دنبال نفع و ضررش هم نباشیم. بگذاریم زمان خودش مسئله را حل کند. ما در لیست گرانی‌ها فقط یادداشت می‌کنیم: «بنزین هم گران شد.» و بعد می‌رویم سراغ زندگی‌مان. تاکسی گران‌تر، اتوبوس گران‌تر، بار گران‌تر، و کلاً زندگی گران‌تر.
سر آخر هم در روزنامه‌ای می‌خوانیم:
«خودرویی که پول آینه‌بغلش ۵۰ میلیون است چرا باید هزینۀ بنزینش در سال به یک میلیون هم نرسد؟»
بعد به خودمان، جیب خالی‌مان و آینه‌بغل خودروی نداشته‌مان فکر می‌کنیم و به راهمان ادامه می‌دهیم.
