فیک بازی با پلنگ‌ها
«حمایت از گوشی‌های فیک/ به‌رغم صدور دستور منع استفاده از علامت نوکیا در تولیدات ایرانی از سوی سازمان توسعه تجارت، تولید ادامه دارد.»
راضیه حسینی
چندین سال پیش هنوز بازار ایران به این حد از خودکفایی در فیک‌سازی نرسیده بود. برندها حرف اول و آخر را می‌زدند و فیک‌ها فقط می‌توانستند خودشان را کمی شبیه به آنها کنند.
در واقع مانند گربه‌ای بودند که تمام تلاش خودش را کرده است تا شبیه به پلنگ شود، ولی در آخر ترکیبی از گربه و میمون شده است. مثلاً در برخی فروشگاه‌ها برندی با نام سامسونگ می‌دیدیم که در آخر کلمه به‌جای حرف «G» از «D» استفاده کرده بود، یا به‌جای «بوش» می‌نوشتند «بوس».
این دوران را اگر سطح نقره‌ای فیک‌بازی بدانیم، حالا در سطح طلایی آن قرار داریم. کار، دیگر از تلاش برای شبیه شدن گذشته است و کاملاً در قامت برند، خودشان را عرضه می‌کنند؛ طوری که خود برند اصلی هم دچار شک و تردید می‌شود و با خود می‌گوید: «نکند این ماییم و آن یکی آنها. اصلاً کدام ماییم؟ ما کی هستیم؟ از کجا آمده‌ایم؟ به کجا می‌رویم و…»
حالا دیگر از گربه و پلنگ خبری نیست. کل بازار پر شده از پلنگ‌های فیک و کسی نمی‌داند کدام‌شان نچرال و کدام عملی‌اند؟ این هم در نوع خودش رکورد محسوب می‌شود. خارجی‌ها فکر کردند اگر ما تحریم باشیم و نتوانیم به هر دلیلی برندهای معتبر را وارد کنیم ناامید می‌شویم. ما از مسئولان یاد گرفته‌ایم که یا راهی بسازیم یا سازی براهیم!
هیچ بعید نیست چند وقت دیگر حتی به درجه‌ای از این فیک بازی برسیم که تلاش کنیم برنده‌ای‌مان را به خارج صادر کنیم! نمی‌دانیم چرا شرکت‌های خارجی این‌قدر تنگ‌نظرند؟ حالا چه می‌شود یک شرکت دیگر هم مثل شما تولید کند؟ مثلاً همین لوازم آرایشی؟ چرا فکر می‌کنند فقط خودشان بلدند جنس باکیفیت درست کنند؟ حالا درست است که نوع فیک ایرانی فقط در شکل و ظاهر مانند آنهاست و در کیفیت مثل آزمایش‌های زیرزمینی دوران ابتدایی‌مان.
همان معجون‌هایی که از ترکیب مایع ظرف‌شویی، تخم‌مرغ، عصارۀ جوراب سوراخ پدربزرگ و آب لیوان دندان‌مصنوعی مادربزرگ تهیه می‌کردیم. ولی چه اهمیتی دارد؟ مهم این است که مردم اسم این برندها را در بازار ببینند و با خود بگویند:
«پس واقعاً تحریم‌ها هیچ اثری رو ما نداره. این‌همه لوازم آرایشی برند و معرکه تو بازار ریخته. معلومه که به بازار ایران نیاز دارن.»
