مدیرعامل شرکت بازرگانی شمس ‎الهدایی: نزدیک شدن نرخ ارز آزاد به نرخ ارز نیمایی باعث سهولت در بازگشت ارز از سوی صادرکنندگان شده است

  کد خبر: 30080056534

چندی پیش مدیرکل دفتر هماهنگی توسعه صادرات محصولات کشاورزی و صنایع تبدیلی سازمان توسعه تجارت ایران گفت که علیرغم تحریم‌های ظالمانه و همچنین شیوع ویروس کرونا، صادرات محصولات خشکبار کشورمان طی ۱۲ ماهۀ سال ۹۹ در مقایسه با مدت مشابه سال ۹۸ به لحاظ ارزشی ۴۲ درصد رشد داشته است.

برای دریافت فایل پی دی اف ویژه نامه روز صادرات بر روی اینجا کلیک نمایید.

بنابر اعلام محمود بازاری، خشکبار ایران در ۱۲ ماهۀ سال گذشته به ارزش ۲۰۳۶ میلیون دلار و به وزن ۷۷۶ هزار تن به کشورهای هدف صادر شد که نسبت به مدت مشابه سال ۹۸ از نظر ارزشی ۴۲ درصد و از نظر وزن ۵۴ درصد افزایش داشته است.

در همین رابطه با محمدرضا شمس ‎الهداء مدیر عامل شرکت بازرگانی شمس‎الهدایی صادر کننده نمونه ملی در زمینه صادرات خشکبار گفت‎وگو کرده‎ایم که شرح آن را در ادامه می‎خوانید:

۱-    رشد ۵۴ درصدی صادرات وزنی خشکبار در سال ۹۹ را ناشی از چه عاملی می‎دانید؟

این رشد در صادرات خشکبار و به طور مشخص پسته در سال ۹۹ به دلیل تولید و به دنبال آن افزایش محصول در سطح کشور بود که باعث شد صادرکنندگان بتوانند قدرت انتخاب بالاتری برای خرید محصول داشته باشند.

یکی دیگر از دلایل، پایین بودن ارزش قیمتی و پایین بودن قیمت تمام شده محصول برای صادرات نسبت به دیگر کشورها بود و به نظر بنده از دیگر دلایل مهم نزدیک شدن نرخ ارز آزاد به نرخ ارز نیمایی است که باعث سهولت در بازگشت ارز از سوی صادرکنندگان شده است.

۲-    آیا عضویت ایران در پیمان شانگ های می­ تواند فرصت جدیدی برای تجارت خشکبار در آسیا برای تجار ایرانی فراهم کند؟

بله مشخصاً عضویت ایران در پیمان شانگهای می­تواند موجب رونق و فرصت جدید برای تجارت بازرگانان ایرانی شود. تجربه نیز نشان داده است کشورهای عضو می­توانند با تعرفه ­های کمتر به تجارت با یکدیگر بپردازند و خوشبختانه ایران نیز در ۲۶ شهریور به عنوان نهمین عضو رسمی این پیمان معرفی شد.

۳-    مزیت خشکبار ایرانی در بازار جهانی در مقایسه با دیگر کشورها چیست؟

خشکبار ایران و به طور مشخص پسته ایران دارای مزیت­های بسیاری نسبت به دیگر کشورها است که باعث شده طرفدارهای زیادی برای خرید پسته ایرانی در سراسر دنیا وجود داشته باشد. مزیت­هایی مانند تنوع در واریته مثل فندقی، احمدآقایی، بادامی، کله قوچی و … که هر کدام به چندین دسته و سایز تقسیم می ­شوند و دارای طعم و رنگ­ های متفاوت هستند.

مورد بعدی طعم است. پسته ایران به دلیل نوع زمین­ های زیرکشت و نوع آبی که برای آبیاری باغات پسته استفاده می­شود، سرشار از روغن­های غیراشباع است که باعث طعم و عطر دلپذیر پسته ایران می شود.

مزیت بعدی قابلیت برشتگی پسته ایران است. پسته ایران به دلیل روغن­های خود می­تواند دمایی حدود ۱۵۰ تا ۱۷۰ درجه سانتیگراد را تحمل کند که این نیز خود یک مزیت بهداشتی به شمار می­آید.

مورد چهارم نیز درصد بالای مغز پسته ایران است.

۴-    در زمینه فرآوری خشکبار آیا نوآوری تولیدکنندگان می­تواند در افزایش سهم ایران از درآمد این بازار مؤثر باشد؟

نظر بنده این است که صددرصد می­تواند. روش­های سنتی باعث از بین رفتن بخشی از ماده خام پسته می­شود همچنین بازده پایینی در حفظ مواد مغذی و انرژی پسته دارد. حتی در بعضی موارد باعث فاسد شدن محصول هم می­ شود.

بنابراین نوآوری در فرآوری محصولات باعث افزایش کیفیت و به دنبال آن افزایش جهانی‎ شدن بازارها می­شود.

در دنیای امروزی که صادرات غیرنفتی از اهمیت بالایی برخوردار است و باعث افزایش میزان ارزآوری می­شود، نوآوری و خلاقیت یکی از دلایل مهم در بازارهای رقابتی برای افزایش تجارت است.

۵-    صادرکنندگان ایرانی تا چه حد در عبور از صادرات فله موفق عمل کرده­اند؟

متأسفانه موفقیت چندانی نداشته­اند. بسته­بندی محصول در صنایع غذایی باید حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد قیمت تمام شده را به خود اختصاص دهد، در حالی که این رقم در ایران تا ۵۰ درصد نیز می­رسد که این مساله باعث افزایش صادرات فله در بین صادرکنندگان می­شود و این موضوع در بعضی موارد مشکلاتی همچون آسیب به محصول، آلودگی و … را به دنبال دارد.

۶-    آیا صنایع بسته­ بندی ایران توان پشتیبانی از صادرات غیرفله خشکبار را دارند؟

باید گفت که متأسفانه پاسخ این سؤال منفی است. صنایع بسته­ بندی ایران به دلایل متعدد توان پشتیبانی ندارد؛ دلایلی از قبیل:

–         افزایش هزینه­ های بسته­ بندی به دلیل وجود تعرفه گمرکی بالاتر برای مواد اولیه بسته­ بندی.

–         کیفیت نامطلوب بسته‎  بندی‎ ها

–         نبود طراحی مناسب طبق الگوی مصرف جهانی.

–         آشنایی نداشتن صادرکنندگان در استفاده از بسته ­بندی.

–         نبود نظارت بر بسته ­بندی محصولات.

–         نداشتن حس رقابت.

–         نبودن تنوع.

–         بالا بودن بیش از حد هزینه ­های بسته­ بندی.

–         و نداشتن اطلاعات و آگاهی کارگاه ­های تولیدی از استانداردهای بین­المللی.

خروج از نسخه موبایل