بازگشت به عصر مبادله کالا به کالا
راضیه حسینی
درخواست وزیر کشاورزی از وزیر صمت: «واردات موز منوط به صادرات سیب شود.»
اصلاً از همان روزی که پای موز به ظرف‌های میوه باز شد، اجر و قرب سیب از بین رفت.
ما دهه شصتی‌ها خوب یادمان است. موز در مهمانی‌های آن زمان با بوقلمون شکم‌پر برابری می‌کرد.
روی‌مان نمی‌شد وگرنه در مهمانی‌ها پوست موز را هم تا انتها و رسیدن به جداره سفت و غیر قابل خوردن بیرونی صاف می‌کردیم.
زمان ما این میوه زرد، آن‌قدر کم و خاص بود که مورد داشتیم بچه پنج، شش ساله بعد از دیدن آن وحشت‌زده فرار کرده و فکر کرده چه حیوان عجیب و غریبی دیده.
اما سیب هیچ‌وقت این دوران را نگذراند. همیشه دم دست بود و هیچ بچه‌ای هم از ظاهرش نترسید.
حالا هم نشسته به بختش نگاه می‌کند و می‌گوید: « به کجا رسیده‌ایم. باید از مملکت برویم تا جناب موز دراز بی‌ریخت تشریف بیاورند.»
هرچند این ایده خیلی هم بد نیست. می‌شود از این به بعد به ازای واردات یک کالا، کالایی دیگر خارج کرد.
چند پیشنهاد هم برای مسئولان داریم که امیدواریم مورد توجه قرار بگیرد. مثلاً:
از این به بعد واردات کره منوط به صادرات پنیر سیامزگی و لیقوان شود.
واردات خودروی خارجی منوط به صادرات خودروی ملی و داخلی شود.
واردات کفش‌های چینی منوط به صادرات دمپایی پلاستیکی شود.
واردات کولر منوط به صادرات بخاری شود و…
با همین شیوه می‌توانیم به عصر «مبادله کالا به کالا» بازگردیم و دیگر نیاز نباشد تحریم‌ها را دور بزنیم، بین قوانین دست و پاگیر لایی بکشیم و پشت چراغ قرمز ممنوعیت‌ها بایستیم.
این‌طوری شاید ارزش کالاهای داخلی هم بیشتر معلوم شود.
خدا را چه دیدی مثلاً همین سیب که در ظرف‌های میوه ما ایرانی‌ها شاید آخرین گزینه انتخاب باشد، در کشوری دیگر گل سرسبد شود و همه برای داشتنش سر و دست بشکنند.
شاید حتی کودکی در آن‌طرف جهان از همین سیب بترسد و گل از گل این میوه بشکفد.
