برای ایران، برای صنایع دستی

امید مستوفی راد، پژوهشگر  و دکتری جغرافیای سیاسی

تا چه اندازه باید از هنرمندان و صنعتگران صنایع دستی و خانواده هایشان خجالت زده باشیم؟ تا کی باید شاهد سختی ها و مشکلات بیمه و فروش و نابسامانی اوضاع آنها باشیم؟ و اصلا اینکه ما خجالت بکشیم یا نه برای آنها فایده ای دارد؟

چند شب پیش هنرمند عزیزی که کارش خوشنویسی روی چوب است و معلول زبانی هم هست و کلامش کمی با سختی قابل فهمیدن است چند پیام صوتی برای من گذاشته است، از اوضاع بد کاری اش می گوید، اصرار دارد معاون صنایع دستی را ببیند اما ظاهرا نمی تواند، می گوید مکانی برای فروش ندارد و هیچ چتر حمایتی بر سرش نیست ، یکسال است که ازدواج کرده و از تهیه مخارج زندگی اش ناتوان است. پس از آخرین پیامش تا چند روز حال روحی مناسبی نداشتم.

دست و دلم به کار اداره نمی رفت از خودم دلخور بودم. آخر این زندگی است که برایشان ساخته ایم؟ مگر قرار نبود معیشت شان عزت آفرین باشد؟ و کارو بارشان پر رونق؟ پس کو؟ پس کجاست؟ میزان درآمدشان را خیلی هایشان نمی گویند شاید خجالت می کشند از مبلغ ناچیزش. چقدر سختی کار؟ چقدر حق بدی آب و هوا؟ چقدر حق کارایی؟ چقدر حق ماموریت؟ همین چیزهایی که حقوق اکثر مدیران را ده برابر می کند. برای حق اضافه کاری ساعت ها چانه زنی می کنیم و طبقات وزارتخانه را بالا و پایین می رویم آن وقت به ما چه که هنرمند صنایع دستی درآمدش به اداره ی زندگی معمولی اش می رسد یا نه؟! اصلا به ما چه که تمام بدنش بوی نفت و گاز و دود می دهد و چشمانش دچار آب مروارید شده است و ریه هایش تقریبا از کار افتاده اند.

مگر صنایع دستی این کشور رتبه اول از لحاظ تنوع و تعداد را در جهان نداشت؟ مگر تولیداتش در دنیا بی نظیر نبود؟ مگر هویت و فرهنگ گذشته ی ما را به ما یادآوری نمی کرد؟ مگر حالمان را خوب نمی کرد؟ پس کجای کار این تشکیلات عریض و طویل می لنگد که عاجز است از برگزاری چند نمایشگاه رایگان در سال برای هنرمندانش؟ و ارائه تسهیلات نصفه نیمه به صنعتگران محجوبش؟ آخر مگر او چه کار دیگری داشته؟ چه راه دیگری؟ که نرفته است؟ دل های ما هم سنگ شده است از بس دلتنگی هایشان را شنیده ایم. به راستی که چه انسان های نجیبی هستند که اعتراضشان را هم در جایی جز در پیش مسئولان درد نکشیده شان فریاد نمی زنند.

تا یادم نرفته بگویم ۲۳ تا ۲۶ آبان ماه جاری، سی و هفتمین نمایشگاه ملی صنایع دستی در محل دائمی نمایشگاههای بین المللی برگزار می شود دنیایی از رنگ و زیبایی و شکوه! جهانی پر از عشق و دلدادگی! در سالن های ۷،۸،۹ و ۲۷. کنار هم باشیم برای ایران، برای مهربانی، برای صنایع دستی.