خدایا شکرت تو ایران به دنیا آمدیم نه آمریکا (طنز)
راضیه حسینی
رئیسی: «وزرا به خبرسازی و ادعاهای کذب نسبت به انتصاب بستگان خود، بلافاصله پاسخ دهند. برخی از اینکه فضای امیدواری در کشور ایجاد شده است ناراحت و عصبانی هستند.»
لابد شما هم با خودتان گفتهاید «فضای امیدواری کی ایجاد شده که ما خبر نداریم. اصلاً امیدواری کی تا حالا فضا داشت و کجاست که ما ندیدمش.»
تقصیر شما نیست. کلاً مشکل ما این است که همیشه برایمان مرغ همسایه غاز است و فکر میکنیم کشورهای دیگر خیلی از ما بهترند. عجله نکنید. اجازه بدهید یک مقایسه انجام دهیم و بعد به این موضوع فکر کنید:
حاضر بودید در آمریکا زندگی کنید ولی رئیسجمهورتان در اجلاس مهم بررسی تغییرات اقلیمی سازمان ملل، یکهو به صورت طبیعی از گاز معده خود رونمایی کند؟ اصلاً دیگر آبرویی برایتان میماند؟ دیگر به چه چیز کشوری که مسئولش توانایی نگهداری مقدار ناچیزی از گازی نامطبوع را ندارد، دلخوش میکردید؟ چه امیدی به پیشرفت و شکوفایی داشتید؟
اگر ما به این مسائل فکر کنیم، متوجه میشویم مرغ همسایه نهتها غاز نیست بلکه اصلاً مرغ هم نیست و یک خروس پیر با ناتواناییهای بسیار است. بعد از این مقایسه خواهید دید که چطور فضای امیدواری در کشور گستردهتر میشود. مردم هر روز صبح بعد از باز کردن پنجرهها، به خورشید، آسمان آبی و پرندگان آوازخوان سلام میکنند و با شادمانی سرکار میروند، از قیمتهای گران استقبال میکنند، با لبخند جواب کارفرمایی که شش ماه حقوقش را نداده است، میدهند، در تصادفهای خودرویی همدیگر را در آغوش میگیرند و از قفلفرمانها جز برای بستن فرمان استفاده نمیکنند.
مردم هر روز خدا را شکر میکنند که جای آمریکاییها نیستند و در ایران متولد شدهاند. هر روز میگویند: «خدایا شکرت که اینجا هستم و دارم تو گرونیها تلف میشم. خدایا شکرت که مسئولان اصلاً حواسشون نیست نصف بیشتر مردم زیر خط فقرن و پول ندارن. خدایا شکرت مجبور شدیم بنزین آزاد بزنیم و عوضش ده لیتر سهمیهای بهمون برگردوندن… و از همه مهمتر، خدایا شکرت نهایت خطای مسئولانمون چندتا تپقه.»