رابین هود زمانت را بشناس
راضیه حسینی
رئیس کمیسیون صنایع مجلس درباره افزایش قیمت خودروهای فرسوده گفت: «خیلی از افراد جامعه نمی‌توانند پیکانشان را بفروشند و یک ماشین به‌روز بخرند؛ حالا اگر ماشین فرد کمی نرخش بالا برود و باعث تقویت مالی او شود، اشکال دارد؟ دولت دخالت نکند تا در یک فضای رقابتی، هر چیزی جای خودش را پیدا کند.»
وقتی خود مردم می‌توانند مشکلات‌شان را حل کنند، چه لزومی دارد مسئولان دست به کار شوند؟ اصلاً چه کسی گفته که مسئول و رئیس موظف است به فکر پیکان قدیمی و از رده خارج ملت باشد؟ هرچند مسئولان ما آن‌قدر مهربان و دغدغه‌مندند که باز هم به فکر بودند و در شرایطی که اصلاً کسی از آنها انتظاری نداشت قانونی تصویب کردند تا پیکان‌دارها هم بتوانند خودروی خود را عوض کنند. در واقع هوش مسئولان ما به قدری است که بدون ذره‌ای خرج از حساب دولت، کاری کردند کارستان.
آنها رابین‌هودطور، از جیب پولدارها برداشته و به جیب نیازمندان واریز میکنند. به همین راحتی توازن و عدالت در جامعه برقرار می‌شود و مردم خودشان در یک فضای کالماً سالم، رقابتی، عادی و نرمال از پس کارهای خودشان برمی‌آیند. مسئولان هم با دیدن نتایج کار، لبخندی از سر رضایت بر لبان‌شان نقش می‌بندد و به سراغ حل باقی مشکلات می‌روند.
تاز زمانی که ما چنین مسئولانی داریم لازم نیست نگران هیچ مشکلی باشیم. می‌شود از این قانون در موارد بسیار دیگری هم استفاده کرد. مثلاٌ اگر خانواده پولداری قصد خرید لوازم خانگی گران‌قیمتی را داشت، می‌توانند قانونی بگذارند که بر طبق آن خانواده‌ی پولدار، باید حداقل چهار، پنج عدد از وسایل آشپزخانه‌ی قدیمی و فرسوده، با قدمت بیش از سی، چهل سال برای اوراق، تحویل دهند تا مجوز خرید به آنها داده شود.
بعد از مدتی یک آبمیوه‌گیری قدیمی قیمت یخچال ساید بای ساید پیدا می‌کند. همان آب‌میوه‌گیری‌ای که در خانه فقط به عنوان سگ نگهبان استفاده می‌شد و هر وقت اهل منزل بیرون می‌رفتند آن را به برق می‌زدند و دیگر کسی جرئت نزدیک شدن به خانه را نداشت. مسئولان عزیز با این شیوه می‌توانند کل مشکل معیشت مرم را توسط خود مردم حل کنند.
لطفاً کسی نپرسد پس مسئول این وسط چه کاره است؟ یعنی متوجه نمی‌شوید که وضع چنین قوانینی چقدر سخت و طاقت‌فرساست؟ چقدر شب‌بیداری کشیده‌اند تا به چنین نتایج درخشانی برسند؟ التماس تفکر.
