سفر به انتهای زمین
راضیه حسینی
وزیر راه: «برای «مسکن اجتماعی» و «حمایت از مستأجران» برنامه ریزی‌هایی انجام شده که تا یک ماه آینده اعلام می‌شود.»
باتوجه‌به حقوق کارگران و سبد معیشت، تنها اتفاقی که می‌تواند رخ دهد «مسکن اجتماعی خیلی‌خیلی دور» است. آن‌قدر دور که اجتماع مورد نظر، بیشتر متشکل از جانوران حاضر در طبیعت باشد، تا انسان‌ها. یک جایی شبیه به جزیره‌ای دورافتاده که دکتر ارنست و خانواده‌اش در آن ساکن بودند. شاید هم دورتر، جایی در انتهای زمین!
البته رفتن به آن منطقه هم به همین راحتی‌ها نیست. برای سوارشدن بر یک کشتی که وسط دریا غرق شود، باید هزینۀ سفر را پرداخت کرد. احتمالاً به علت غرق‌شدن، تخفیف بیست درصد روی «تور سفر به مسکن اجتماعی» خواهد آمد، ولی باز هم کارگران مجبور می‌شوند این تور را قسطی تهیه کنند، چون حقوق‌شان حتی کفاف یک سفر بی‌بازگشت را هم نمی‌دهد. هرچند مسئولان همواره به فکر مردم هستند و راهکارهای جذاب‌شان آنها را سورپرایز می‌کند.
به‌زودی طرح «سفر اجتماعی» را ارائه می‌دهند و هزینه‌ها به میزان قابل‌توجهی کاهش پیدا می‌کند. سفر اجتماعی این‌طور خواهد بود که چند نفر به‌صورت اشتراکی هزینۀ سفر را پرداخت می‌کنند و خیلی مهربان و صمیمی در یک صندلی جا می‌گیرند و بعد از مدتی، همگی در منطقه‌ای نامعلوم گم می‌شوند و به جزیره‌ای تقریباً ناشناخته می‌رسند.
بعد از کمی استراحت، شروع به ساخت مسکن اجتماعی می‌کنند و به‌محض اتمام کار، پیام واریز مالیات، حق اشراف به دریا، عقب‌نشینی، عوارض خانه و… به‌صورت مسلسل‌وار ارسال می‌شود. از آن‌جایی که منطقۀ مورد نظر فاقد هرگونه آنتن است، پیام‌ها بر پای کفتری کاکل‌به‌سر بسته شده و به سمت افراد روانه می‌شود.
کفتر هم تا پول را از حلق مردم بیرون نکشد از آن‌جا تکان نمی‌خورد. پس از دریافت تمامی وجوه، مسئولان با رضایت خاطر اعلام می‌کنند که موفق شدند برای عدۀ بسیار زیادی از هم‌وطنان، مسکن اجتماعی را فراهم کنند و الان آنها در آسایش و آرامش مشغول لذت‌بردن از زندگی هستند!
امیدواریم مسئولان عزیزمان دیگر به خودرو، لوازم‌خانگی، خوراک و پوشاک اجتماعی فکر نکنند و بگذارند مردم خودشان یک راهی برای ادامۀ زندگی پیدا کنند.
