ضرورت کاهش تجمل گرایی

امیرمحمد حریرچی / استاد دانشگاه

اشرافی‌گرایی و تجمل‌گرایی موجب ایجاد فاصله و شکاف طبقاتی و نابرابری اجتماعی و در پی آن رواج ناامیدی و تحقیر در بین قشر ضعیف جامعه شده است.

وقتی عدالت اجتماعی در جامعه برقرار نباشد تحقیر و ناامیدی در جامعه جاری می‌شود و افراد احساس می‌کنند به آن‌ها بها داده نمی‌شود و رها شده هستند.

بنابراین اگر بخواهیم به این عدالت برسیم باید به افراد شایسته، با انصاف و توانمندی که عشق به میهن دارند و خود را پاسدار خون ۳۰۰هزار شهید می‌دانند مسئولیت بدهیم، نه افرادی که بی‌توجه به حقوق محرومان و مظلومان جامعه بر مسند ریاست بنشینند، فضاحت به بار بیاورند و خود را مدعی بدانند.

متأسفانه از دهه ۷۰ برخی از مسئولان با درنظر گرفتن منافع فردی خود و اطرافیانشان دچار اشرافی‌گری شدند و این خوی، زمینه‌ساز انواع فسادها و اختلاس‌ها شد.

مسئولانی که پیرو سبک زندگی اشرافی‌گری هستند نمی‌توانند در نظام جمهوری اسلامی محرومیت محرومان را درک و به آن‌ها خدمت کنند؛ زیرا بین تلاش برای برقراری عدالت اجتماعی و تجمل‌گرایی یک تناقض بسیار شدید وجود دارد که اعتقاد به هر یک از این دو دیدگاه مانع تحقق دیگری می‌شود.

هزینه اشرافی‌گرایی در جامعه، اختلاس و رانت‌خواری است. مسئولانی که در هر رده شغلی و به هر شکل به اختلاس و رانت‌خواری رو می‌آورند به حق‌الناس اعتقادی ندارند و نمی‌خواهند برای احقاق حق مردم و افرادی که زیر دست آن‌ها کار می‌کنند تلاش کنند.

تا زمانی که مسئولان و خانواده آن‌ها شیفته اشرافی‌گری و زندگی‌های لاکچری باشند نمی‌توان شاهد برقراری عدالت اجتماعی در جامعه بود.

وقتی عدالت اجتماعی در جامعه برقرار باشد رضایت‌مندی در جامعه افزایش می‌یابد و مردم از کارکردن لذت می‌برند چون می‌دانند هرچه بیشتر تلاش کنند نتیجه بهتری خواهند گرفت و همین مسئله موجب افزایش رضایت‌مندی، شادی و رشد خلاقیت در جامعه و توسعه و آبادانی کشور می‌شود.