ما هم قول می‌دهیم باور کنیم (طنز)

راضیه حسینی

ما هم قول می‌دهیم باورکنیم. اصلاً قول می‌دهیم کلی فکر مثبت کنیم. مثلاً این‌که قرار است به جای پراید، یک خودروی ایمن و باکیفیت سوار شویم. پراید، سمند و پژو به خاطره‌ها می‌پیوندند.

ایران‌خودرو و سایپا برای این‌که از بازار رقابتی جان سالم به در ببرند، مجبور می‌شوند خودروهای باکیفیت‌ و ارزان تهیه کنند.

مردم برای خرید تصمیم می‌گیرند، نه خودروساز. اصلاً اوضاع جوری می‌شود که آپشن‌های خودروسازها تبدیل به اشانتیون می‌شود. دیگر خبری از آپشن زه بغل پراید نیست.

ما قول می‌دهیم در این خوش‌خیالی طوری غرق شویم که حتی برای چند لحظه تصور کنیم دروازه بزرگ این دو شرکت خودروسازی برای همیشه بسته شده. کابوس‌های پرایدهای مچاله شده، ماشین‌های خود انفجار و بی‌ایربگ برای همیشه تمام شده.

البته قول نمی‌دهیم بیش از چندلحظه بتوانیم در این تصور بمانیم. درست است که ما ذهن خیال‌پرداز قوی‌ای داریم. ولی دیگر تا این حد نمی‌تواند پرت و پلا تصور کند. خودش وسط تصویرها خنده‌اش می‌گیرد.

البته شما هم زیاد سخت نگیرید. می‌خواهید تا دیر نشده کلمه «قول» را از اول جمله بردارید. مثلا به‌جایش «مجلس تلاش می‌کند» «مجلس امیدوار است بتواند» و این چیزها بنویسید.

هم خیلی باکلاس‌ترند، هم بار تعهدی خاصی ندارند. چه کاری است خودتان را به درسر بیندازید. فردا، پس‌فردا که واردات آزاد شد و خودروهای بالای ۲۵ هزار دلار روی آسفالت خیابان‌های بالای شهر تهران قیژ و ویژ کردند، مجبور می‌شوید کلی توضیح و تفسیر بدهید که ما منظورمان چیز دیگری بود، شما نفهمیدید.

متأسفانه هنوز فضای مجازی صیانت نشده و همه چیز به سرعت رو می‌شود. البته امیدواریم تا زمان واردات خودرو این اتفاق بیفتد و مجلسی‌های عزیز با خیالی آسوده هرچه قول دل‌شان می‌خواهد بدهند. کی به کی است؟

اصلاً قول بدهید آن‌قدر خودروهای ارزان وارد می‌کنید که به جای فرغون هم مردم ماشین بگیرند و با آن مصالح جابه‌جا کنند. قول بدهید دیر هیچ پرایدی در خیابان تردد نکند.

خلاصه این‌که قول بدهید به همه قول‌های‌تان عمل کنید. کی به کی است؟