موقعیت مبینا

راضیه حسینی

نمی‌دانیم چنین درخواست کوچکی چرا باید این‌قدر موردتوجه قرار بگیرد؟ نعمت‌زاده چیز خاصی نخواست، فقط یک صندلی پزشکی در دانشگاه تهران خواست، که به‌وفور هم پیدا می‌شود! به نظرمان اتفاقاً درخواست به‌جا و درستی بود. با این کار، راه برای بسیاری از درخواست‌های دیگر هم باز می‌شود.

مثلاً دارندگان مدال‌های المپیاد جهانی فیزیک، شیمی، ریاضی و… می‌توانند بخواهند بدون مسابقۀ ورزشی یک مدال المپیک بگیرند. تصور کنید جوانی هجده، نوزده‌ساله، با وزن چهل ویک کیلو، از مسئولان بخواهد یک برنز المپیک در رشتۀ وزنه‌برداری به او بدهند! یا مثلاً قهرمان المپیاد فیزیک، مدال رشتۀ کشتی سنگین‌وزن را بخواهد.

چه ایرادی دارد؟ اصلاً به نظرمان این رویه باید جهانی شود و به نام بانوی المپیکی ایران، دختر برنزی ما، خانم مبینا نعمت‌زاده ثبت شود. ازاین‌پس هم به چنین رد و بدل‌هایی بگویند «موقعیت مبینا» کشورها به نخبگان ورزشی صندلی پزشکی بدهند و به نخبگان علمی مدال المپیک.

در زمینۀ مدال‌های جهانی هم باید فکری کرد. می‌توان در رشته‌های زیر پزشکی اقدام کرد. مثلاً دارندگان مدال‌های جهانی می‌توانند بدون کنکور وارد رشتۀ پرستاری شوند و بعد از فارغ‌التحصیلی و چند سال کار، مستقیماً به آلمان مهاجرت کنند.

احتمالاً چند سال دیگر وقتی از بچه‌های ابتدایی بپرسید «می‌خوای بزرگ شدی چی کاره شی؟» می‌گویند: «ورزشکار» اگر بپرسی چه رشته‌ای؟ می‌گویند: «فرقی نداره. همون که بعدش می‌شه باهاش بدون کنکور پزشکی رفت.»

از آن‌جایی که همیشه هدف، وسیله را توجیه می‌کند پس هیچ ایرادی ندارد که چطور و تحت چه شرایطی به هدفمان می‌رسیم. اصلاً مهم نیست که برخی هم درس می‌خوانند و هم ورزش می‌کنند. مثل ویدئویی که از خانمی خارجی پخش شد. وی در اقدامی عجیب مدال طلای المپیک خود را در آورد و گوشی پزشکی بر گردن انداخت! بندۀ خدا نمی‌دانست اصلاً لازم نیست به خودش زحمت دهد.

همین که یک جا تلاش کند، برای قسمت‌های دیگر کافی است. احتمالاً الان پشیمان است و دچار افسردگی شده. شاید در همین لحظه روی مبل، کنار تراپیست خود نشسته است و می‌گوید: «احساس می‌کنم عمرم تلف شده. اشتباه کردم. چرا زودتر نگفتن طلای المپیک مثل عصای حضرت موسی عمل می‌کنه و می‌تونم باهاش هر راهی رو باز کنم.»

تراپیست هم در سکوت به فکر فرومی‌رود و با خود می‌گوید: «کاش من هم یکم بیشتر تلاش می‌کردم مدال المپیک می‌گرفتم. الان عوض گوش‌دادن به چرت و پرتای ملت، دکتر شده بودم.»