کد خبر: 11090058870
جامعه و فرهنگسلامت و رفاه

هزاران بیمار منتظر «اهدای عضو»؛ لزوم تصمیم درست در «زمان مناسب»

آمارهای نیازمندانی که غریبانه در انتظار عضو هستند، چنان زیاد است که لزوم واکاوی موضوع اهدای عضو و فرهنگ‌سازی برای گسترش آن را ضروری می­‌سازد. براساس برآوردها در کشور ما حدود ۱۴ تا ۳۰ هزار بیمار منتظر اهدای عضو هستند و از این تعداد روزانه ۷ تا ۱۰ نفر فوت می­‌کنند.

به گزارش ایرناپلاس، در یک بررسی جهانی مشخص شده که عمده­‌ترین پیوندهای متداول عبارتند از: کلیه‌ها، قلب، کبد، پانکراس، روده، ریه‌ها، استخوان، مغز استخوان، پوست و قرنیه و برخی از ارگان‌ها و بافت‌ها که زمان زنده بودن یا پیش از مرگ مغزی می­‌توان به فرد دیگری پیوند زد.

اهدای عضو اگرچه در مواقع زنده بودن فرد نیز امکان‌پذیر است اما عمده افرادی که با بخشیدن یکی از اعضای حیاتی بدن­شان به فرد یا افراد دیگری، حیات می­‌بخشند، کسانی هستند که دچار مرگ مغزی شده‌اند.

مرگِ مغزی به وضعیت غیرقابل بازگشت همه عملکردهای مغز اطلاق می‌شود که در چنین وضعیتی همه نورون‌های مغز تخریب می‌شوند و یکی از معیارهای قطعی تعیین‌کننده مرگ است؛ در نتیجه امکان بهبودی و بازگشت بیمار مرگ مغزی به هیچ عنوان وجود ندارد.

بر اساس نظر متخصصان، هر فرد مرگ مغزی می‌تواند با اهدای اعضای حیاتی خود جان ۸ نفر را نجات دهد و با اهدای نسوج (از جمله قرنیه، پوست، تاندون و ..) ۵۳ نفر را از معلولیت برهاند.

در کشور ما اگرچه سابقه پیوند اعضا به بیش از ۸ دهه می­‌رسد اما فرآیند قانونی شدن آن در سال ۱۳۷۲ در مجلس چهارم آغاز شد. در این سال لایحه «اجازه پیوند اعضای بدن فوت­‌شدگان در موارد خاص» تقدیم مجلس شورای اسلامی شد اما به تصویب نرسید.

تا اینکه در پی فتاوی مراجع عظام تقلید مبنی بر مجاز بودن این امر و براساس نیاز جامعه، مجلس شورای اسلامی کلیات طرح پیوند اعضاء از مرگ مغزی را در آبان‌ماه ۱۳۷۸ به تصویب رساند و در ۱۷ فروردین ماه ۱۳۷۹ این طرح در شورای نگهبان مصوب و ۲۴ خرداد همان سال این قانون ابلاغ شد.

اهدای عضو یک چهارم بیماران مرگ مغزی

در ایران سالانه بین ۵ تا ۸ هزار مرگ مغزی رخ می­‌دهد که عمده آنها مرتبط با تصادف‌های جاده­‌ای است. از این میزان بین ۲۵۰۰ تا ۴۰۰۰ نفر مرگ مغزی شده، قابلیت اهدای عضو دارند اما به طور متوسط سالانه فقط حدود ۱۰۰۰ مورد منجر به اهدای عضو می­‌شود. به این ترتیب فقط یک چهارم بیماران مرگ مغزی اعضای­شان اهدا می‌شود و بقیه از بین می‌روند.

از سوی دیگر آمارها نشان می­‌دهد هر ساله تعداد نیازمندان منتظر عضو در کشور افزایش می­‌یابد و این در شرایطی است که اهدای عضو تقریبا روند ثابتی دارد.

براساس نظر نهادها و مراکز علمی و تخصصی کشور، تعداد بیماران نیازمند به عضو پیوندی در کشور از ۱۴ هزار تا ۳۰ هزار نفر متغیر است و «انجمن اهدای عضو ایرانیان» این رقم را بیش از ۲۵ هزار نفر برآور می­‌کند.

نکته امیدوارکننده شاخص اهدای عضو در کشورمان است که براساس تعداد اهدای عضو در سال، به ازای هر یک میلیون نفر، محاسبه می­‌شود و ایران با نمره ۱۴.۳ در رتبه بالای آسیا و میانه جدول جهانی قرار دارد. این شاخص بالاتر از بسیاری از کشورهای منطقه مانند ترکیه، کویت، چین، قطر، امارات، ژاپن و … است.

از آغاز اهدای عضو در کشور تا پایان سال ۱۳۹۹، نزدیک به ۷۰ هزار عضو اهدا شده است و براساس آمارهای مستند، بیشترین عضو اهدایی به ترتیب عبارت بوده اند از کلیه، کبد، قلب، ریه، لوزالمعده، روده و … .

در سال­‌های اخیر با توجه به کار رسانه­‌ای گسترده­‌، روند تقاضا برای دریافت کارت اهدای عضو شتابی مناسب داشته است؛ به‌گونه‌ای که اگر پیش از این فقط ۱۰ درصد مردم کارت اهدای عضو داشتند، تا اسفند ۱۳۹۹ این رقم به ۱۸ درصد جمعیت بالغ کشور رسیده است؛ البته هنوز فاصله زیادی با برخی کشورها داریم.

در همین زمینه آمار رضایت به اهدای عضو (و نه دریافت کارت اهدا) در سال ۱۳۸۳ در کشور پنج درصد بود و سال ۱۳۸۹ به حدود ۳۳ درصد رسید؛ این آمار به تدریج افزایش یافته و در حال حاضر متوسط کشوری رضایت از اهدای عضو به ۷۰ درصد رسیده اما متاسفانه به همین میزان، اهدای نهایی عضو، عملیاتی نشده است.

ضرورت درک تفاوت کما با مرگ مغزی

بر اساس برآوردها، تنها یک سوم افراد بالغ کشور درباره معنای واقعی مرگ مغزی اطلاع دارند و می­‌توانند در لحظه حادثه تصمیم درستی بگیرند و در بیشتر مواقع تیم­‌های اهدای عضو ناگزیر به تلاش برای اطلاع­‌رسانی درست هستند تا «شاید» برخی خانواده­‌ها راضی به اهدا شوند.

در یک مطالعه پژوهشی، مشخص شده فاصله زمانی رضایت خانواده به اهدای عضو عزیزان‌شان از زمان مرگ مغزی، بین ۳ تا ۶ ماه متغیر است. یک معضل مهم در این فرآیند، درک درست معنای مرگ مغزی و تفاوت آن با کماست؛ اگر در حالت کما امید نسبی به بازگشت بیمار به زندگی وجود دارد، در مرگ مغزی به دلیل ضایعه یا ضربه­‌ای که به بافت­‌های اصلی مغز وارد شده، خون دیگر به مغز نمی‌رسد؛ ‌سلول می‌میرد و متلاشی می‌شود و به مرور اعضای حیاتی بدن از بین می‌روند به‌گونه‌ای که دیگر امکان بازگشت به زندگی وجود ندارد.

به این ترتیب گام نخست برای افزایش رضایت و تمایل خانواده­‌ها به اهدای عضو، پذیرش موضوع مرگ مغزی و درک تفاوت آن با کما و دیگر حالت­‌های ناتوان­‌کننده است.

براساس برخی پژوهش­‌ها عدم «پذیرش مرگ مغزی» مهم­ترین مانع در رضایت خانواده در اهدای عضو است و در ردیف­‌های بعدی، شاخص­‌هایی همچون «تعاملات خانوادگی»، «باورها و انگیزه‌ها» و … موثرند.

بنابراین نخستین اقدام موثر برای افزایش رضایت خانواده­‌ها به اهدای عضو، مربوط به حوزه اطلاع­‌رسانی و فرهنگ­‌سازی است؛ هرچه رسانه­‌ها و مدارس و دانشگاه‌ها روی این گزاره که «مرگ مغزی مساوی با مرگ است» بیشتر تمرکز و اطلاع‌رسانی کنند، دشواری­‌های فرایند اهدا، کمتر شده و بیماران کمتری در حسرت یک عضو، جان می­‌سپارند.

 

نمایش بیشتر
عصر اقتصاد
دکمه بازگشت به بالا