یا راهی خواهم یافت
راضیه حسینی
رئیس فراکسیون کارگری مجلس: «هر کسی کمتر از پانزده میلیون تومان درآمد دارد، دچار مشکل است.»
وظیفه‌ی مسئولان هم تا همین جا بود که اعلام کنند، چه قشری از مشکل رنج می‌برند. این که مردم دوست دارند همین‌طور مشکل‌دار بمانند یا نه، دیگر به خودشان مربوط است. اگر خیلی اذیت می‌شوند می‌توانند خودشان را از مشکل دربیاورند. باید بدانیم که انسان قدرت‌مند میگوید: «یا راهی خواهم یافت، یا راهی خواهم ساخت»
باید به خودمان بگوییم ما می‌توانیم. ابتدا با یافتن راه شروع می‌کنیم. وقتی کاملاً تمام جوانب را بررسی کردیم و کل کشور را وجب به وجب گشتیم و راهی پیدا نکردیم، سراغ ساختن می‌رویم. البته باید در نظر بگیریم که ساختن هم برای خودش شرط و شروطی دارد.
در واقع ابتدا باید حقوق بالای چهل، پنجاه میلیون داشته باشیم تا بتوانیم راهی بسازیم. ولی مشکل این است که حقوق یک فرد عادی خیلی کمتر از این حرف‌هاست.
اگر فردی با حقوق پانزده میلیون تومان دچار مشکل است و نمی‌تواند سراغ ساخت بیراهه هم برود؛ چه برسد به راه، پس یک کارگر الان دچار مصیبت، بدبختی و گرفتاری است. با این اوصاف گزینه‌ی ساختن را کنار می‌گذاریم و دوباره برمی‌گردیم به همان یافتن.
تنها راهی که به فکرمان می‌رسد خفت‌گیری است. البته ممکن است این کار با روحیه‌ی برخی سازگار نباشد. مشکلی نیست، می‌توانند وارد حرفه‌ی سرقت شوند. این شغل مزایای بسیاری دارد، از جمله این‌که معاف از مالیات است و هیچ‌کس نمی‌تواند دست در جیب این بزرگوران کند. دوم این‌که هیچ وقت در معرض خطر پلمب قرار نمی‌گیرند و می‌توانند با خیال راحت کار کنند.
هیچ تذکر، اخطار، هشدار و جریمه‌ای هم وجود ندارد. فقط باید مراقب باشند از مسئولان عزیز خفت‌گیری نکنند. خطر بالایی دارد و زود شناسایی می‌شوند.
ما مردم بین خودمان حلش کنیم بهتر است. موضوع بی سر و صدا و یا یک عذرخواهی ساده حل خواهد شد. فقط کافی است تا مالباخته از پلیس‌های محترم بابت بی‌توجهی و حواس‌پرتی‌اش عذرخواهی کند، همگی روی هم را ببوسند و قضیه حل شود.
تا یافتن راهی دیگر درود و دو صد بدرود.
