مصائب اشرف مخلوقات (طنز)
راضیه حسینی
به نظرم چیزی که بشر را از موجودات دیگر جدا کرده است، عقل و شعور نیست، انتخابات است. موجودات از چنین میدانی بی‌بهره‌اند و اصلاً این چیزها حالی‌شان نمی‌شود. تنها چیزی که می‌دانند این است که هرکسی زور بیشتری داشت، برنده میدان می‌شود. دو تا از گنده‌های‌شان با هم می‌جنگند و هرکدام زنده ماند می‌شود رئیس گله. ولی ما آدم‌ها تومنی صنار با آنها تفاوت داریم. ما اهل جنگیدن و این حرف‌ها نیستیم؛ اما اهل بی‌خیال شدن هم نیستیم. بعضی از ما در زندگی یک شعار داریم و آن «تا زنده‌ام کاندیدم» است. حتی شده در سن نزدیک به هفتاد سالگی پا به توپ شویم و با مهارتی عجیب داخل دروازه خالی گل بزنیم، حتی شده از نرده‌های بلند و صعب‌العبور بالا برویم و به ابراز احساسات طرفداران‌مان پاسخ بدهیم، کوتاه بیا نیستیم.
اصلاً موجودات دیگر نمی‌دانند طرفداری یعنی چه؟ نمی‌دانند یک نامزد آن‌قدر در قبال طرفدارانش مسئول است که هر کاری برای تأیید صلاحیت شدن انجام می‌دهد. شاید حتی برنامه صعود به قله اورست بگذارد، در عمیق‌ترین قسمت اقیانوس شنا کند و کلیپی در کنار موجودات عجیب و غریب آن‌جا تهیه کند. موجودات دیگر اصلاً حالی‌شان نمی‌شود تأیید صلاحیت چقدر پیچیده و مرموز است و به همین خاطر نامزدها باید برای گرفتنش از جان مایه بگذارند. کافی است یک نامزد احساس خطر کند که ممکن است به دلیل ضعف جسمانی رد صلاحیت شود، آن زمان است که برای رد این ادعا تیشه را از فرهاد، گرز را از رستم و کمان را از آرش می‌گیرد و به میدان می‌رود تا ثابت کند از هر جوان بالای چهل ساله‌ای قوی‌تر است. البته کاش تا پیش از آن‌که تیر در چشم کسی فرو رود و تیشه و گرز جای خطرناکی را بشکافد، شورای نگهبان فکری کند و این شرط وضعیت جسمانی را حذف کند.
خوش به حال موجودات دیگر اصلاً توی این فکرها نیستند و نمی‌دانند نامزد انتخابات ریاست جمهوری شدن چقدر سخت و طاقت‌فرساست. نمی‌دانند باید هفت هزار صفحه و بلکه هم ده هزار صفحه برنامه برای چهار سال بنویسند. شوخی که نیست خواندن این برنامه‌ها خودش چهار سال طول می‌کشد چه برسد به انجام‌شان. آنها اصلاً نمی‌دانند برخی نامزدهای ریاست جمهوری از دل دولت قبل می‌آیند تا مشکلات دولت قبل را برطرف کنند و دولت جدیدی بسازند.
خوش به حال موجودات دیگر، دردسرهای اشرف مخلوقات بودن را ندارند. اصلاً یک زغوغای جهان فارغ خاصی توی چشمان‌شان است.
