برای عمومی کردن خودروهای بدون آلایندگی، تولیدکنندگان سنتی باید بر روی تولید خودروهای باقیمت مقرون به صرفه متمرکز شوند. اما به نظر می رسد حل این چالش در کوتاه مدت غیرممکن باشد.
«بیش از حد گران» این رایج ترین اظهار نظر هنگام بحث درباره خرید خودروی برقی است. میانگین قیمت یک مدل جدید، برای همه مدل ها، از ۲۵۰۰۰ یورو فراتر رفته است. اما به محض اینکه باتری های با بهره وری بالا را وارد معادله می کنیم، صورتحساب دوباره جهش می کند.
برای یک رنو زوئی بیش از ۳۲۰۰۰ یورو نیاز است و تفاوت نسخه برقی و حرارتی خودروهای شهری مانند پژو ۲۰۸ (قبل از یارانه خرید) به نزدیک به ۱۵۰۰۰ یورو می رسد.
از زمان عرضه آن در مارس ۲۰۲۱، قیمت مدل Dacia Spring، که یک مدل محبوب کمیاب در میان خودروهای برقی است، از ۱۶۹۹۰ یورو به ۲۰۸۸۰ یورو افزایش یافته است.
ورود برندهای چینی مانند MG، Great Wall Motors یا BYD که قیمت های بسیار پایین تری نسبت به رقبای اروپایی خود دارند، لازم بود تا این سوال به طور آشکار در مورد توانایی تولید کنندگان بزرگ برای ارائه مدل های کمتر انحصاری جهت ارایه قیمت مناسب مطرح شود.
اما در نهایت این مسئله مشکل جدیدی نیست و همواره در صنعت خودرو موضوع رقابت قیمتی مطرح بوده است؛ ولی در این برهه زمانی چالش حاصل از این موضوع به مانعی در برابر برقی شدن بازار تبدیل شده است، گرانی قیمت توسعه بازار خودروهای برقی را کند کرده است.
اگرچه تولید خودروی با باتری گرانتر است، اما برندهای بزرگ تا حدودی مسئولیت دارند. مشاور بریتانیایی JATO خاطرنشان میکند که بین سالهای ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۲، میانگین قیمت یک خودروی الکتریکی از ۴۸۹۴۲ به ۵۵۸۲۱ یورو در اروپا افزایش یافته است که تفاوتی ۲۷ درصدی در مقایسه با مدلهای معمولی دارد.
برعکس، در چین قیمت از ۶۶۸۱۹ به ۳۱۸۲۹ یورو کاهش یافته است و یک وسیله نقلیه الکتریکی اکنون به طور متوسط ۳۳ درصد ارزان تر از یک خودروی حرارتی است.
مطابق با الزامات دیکته شده توسط مقامات چینی، برندهای محلی مدل هایی را طراحی و تولید کرده اند – نه فقط در اندازه کوچک یا منحصراً شهری – که قادر به رسیدن به سطوح بالای تیراژ هستند.
برعکس، JATO نتیجه میگیرد که «علیرغم برخی پیشرفتها از سال ۲۰۲۰، تولیدکنندگان غربی سودآورترین بخشها را ترجیح دادهاند و موفق به ایجاد پیشنهادی از وسایل نقلیه الکتریکی که نیازهای مصرفکننده را برآورده میکند، نشدهاند.»
منبع: لوموند