کارگران همچنان مشغول کارند

راضیه حسینی

فقط کافی است سی، چهل سال صبر کنند تا بتوانند یک خانه‌ی سی، چهل متری بخرند. البته اگر در این چند ده سال،  مدارج ریاضت و مرتاضی را به حد اعلی طی کنند، طوری که نیاز به هیچ چیز مادی نداشته باشند.

خوراک، پوشاک و کلاً هر چیزی که بتوان خرید و برایش پول خرج کرد. تنها با معنویت شکم خودشان را سیر کنند. لازم است آن‌قدر معنویت داشته باشند که بتوانند کمی از آن را بفروشند و به تورم برسند.

هر طور حساب کنید با حقوق کارگری خالی، نمی‌توان به گرد پای تورم رسید. با این روندی که در حال افزایش است بعید نیست چند وقت دیگر بخوانیم «با تمام حقوق یک سال کارگر نهایتاً بشود دو تا بستنی عروسکی خرید و در هنگام نگاه کردن به خانه‌های شهر، خورد.»

البته باید این نکته را مدنظر قرار دهیم که اگر مسئولان نبودند، همین دو متر هم وجود نداشت. باید خدا را شکر کنیم که چنین مسئولانی داریم. به فکر و دغدغه‌مند. آن‌ها هیچ‌وقت قشر کارگر را فراموش نمی‌کنند. حتی شده در حد دو متر خانه، آن هم با حقوق یک سال. مهم این است که نمی‌گذارند امید کارگران ناامید شود.

اگر بشنوند کارگری گفت: «دیگه خونه‌دار شدن محاله.» بسیار غمگین و ناراحت می‌شوند. حتماً ترازهای مثبت اقتصادی دولت را به او نشان می‌دهند. با نمودارهای تورم رو به پایین، امید را در دلش زنده می‌کنند و سرآخر می‌گویند «سی، چهل سال که چیزی نیست.

چشم به هم بذاری گذشته. همین خود ما رو نگاه کن چند ساله هستیم. انگار همین دیروز بود. مثل برق و باد می‌گذره… تو فقط کافیه یکم به خودت و خونواده سختی بدی، در عوض چند سال دیگه می‌تونی صاحب خونه بشی.

به شایعات توجه نکن. مرغ گرون شده، گوشت گرون‌تر و این حرفا همه دروغ‌ پراکنی‌های دشمنه. به نمودارهای ما نگاه کن و با امید آینده‌ت رو بساز… احسنت حالا که خوشحال شدی برو سراغ کارت و مشغول باش.»

و کارگران همچنان مشغول کارند، چون چاره‌ی دیگری ندارند.