راضیه حسینی
رئیسی در دفاع از فیاضی، وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش: «افرادی ممکن است با هم قوم و خویش باشند؛ اما توصیه افراد در انتصاب‌ها به هیچ عنوان تاثیرگذار نیست. اگر به دستاوردهای زندگی کسی بی‌توجهی شود، این هم بی‌عدالتی است.»
نمی‌دانم چرا این‌قدر موضوع را سخت می‌کنیم و همه‌ا‌ش به انتصاب‌های فامیلی گیر می‌دهیم؟ اگر یک نفر دست بر قضا فامیل مسئولی درآمد و اتفاقاً بسیار هم کارآمد، موفق و تحصیل‌کرده بود باید چه گلی بر سر بگیرد؟ چرا باید کشور را از این نیروی مفید و سودمند محروم کرد؟
شاید بگویید آقای فیاضی چه موفقیت خاصی داشتند و کجا کارآمد بودند؟ اشتباه نکنید؛ کارآمدی که فقط در سابقه مدیریتی و مدرک دانشگاهی نیست. اگر به این‌ها باشد که مثل ریگ روان آدم با مدارک دانشگاهی خیلی معتبر و سابقه‌های چندین و چند ساله مدیریتی ریخته است. موضوع صلاحیت، خیلی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. این‌قدر تک‌بعدی نباشید و همه چیز را در سابقه، مدرک، علم، دانش و توانایی مدیریتی ندانید. چرا به جنبه مهم شناخت، فکر نمی‌کنید؟ بد است رئیس‌جمهوری می‌خواهد وزارت آموزش و پرورش را دست یک آشنا بسپرد تا خیالش راحت شود؟ تازه آشنایی که کسی معرفی نکرده و همین‌طوری اتفاقی فامیل درآمده است؛ یعنی احتمالاً اول معرفی شده است و بعد گفتند :«ای بابا، این که فلانیه، فامیل فلانی»
در واقع اکثر انتصاب‌های فامیلی همین شکلی و کاملاً اتفاقی انجام می‌شود. مثلاً برای یک پست مدیریتی گزینه‌های زیادی پیشنهاد می‌شوند که از قضای روزگار چندتای‌شان هم فامیل از آب درمی‌آیند، و باز از قضای روزگار یکی از همین عزیزان، پست موردنظر را می‌گیرد. اصلاً بیایید این‌طوری به این مسأله نگاه کنیم:
ژن، عامل خیلی مهمی در رشد و پیشرفت آدم‌هاست. انتصاب‌های فامیلی ناخودآگاه و کاملاً اتفاقی انجام می‌شود؛ چون هر چه ژن درست و درمان و حسابی داریم بین یک عده پخش شده است و آن‌ها هم با هم فامیل‌اند. بیچاره‌ها گناهی نکرده‌اند که ژن‌شان از مال ما بهتر است. اصلاً دست خودشان نیست. از ابتدای خلقت این‌طوری بودند و احتمالاً بر اثر کشش ژنی، باقی خوب‌های روزگار را هم دور و بر خودشان کشیدند. این مسأله هم مانند همه مسائل دیگر به هیچ وجه تقصیر مسئولان نیست. کار گلچین خوش‌سلیقه روزگار است که هرچه ژن خوب است را کنار هم و در یک باغ می‌گذارد.
