اول همسایه
«برداشت قطری‌ها از پارس جنوبی ۱۰ برابر ایران است/ ایران ۱۵ میلیارد و قطر ۱۵۰ میلیارد دلار از پارس جنوبی سوده کرده است.»
راضیه حسینی
بچه که بودیم همیشه می‌گفتند اول همسایه! زمان و موقعیت اهمیتی نداشت. درهر صورت همسایه اولویت داشت. حتی وقتی ماشین همسایه‌مان که در پارکینگ خانه ما پارک بود آتش گرفت باز هم پدر و مادرمان حاضر نشدند ماشین خودشان را نجات دهند و گفتند اول همسایه.
ازآنجایی‌که ماشین ما پشت سر خودروی همسایه بود، هر چه همسایه گفت «آقا برش دار من بتونم برم» پدرمان قبول نکرد و گفت: «امکان نداره، اول شما.» و این شد که کل خانه جزغاله شد، ولی پدرمان سربلند از آتش بیرون آمد؛ چون زیر حرفش نزده بود.
شکر خدا بچه‌های همسایه که دوروبر ماشین پدرشان وول می‌خوردند، چست و چابک بودند و سریع مهلکه را ترک کردند، اگر یکی‌شان تصمیم می‌گرفت در آن موقعیت بماند، یحتمل ما الان زنده نبودیم، چون باید بعد از او بیرون می‌رفتیم! حتی آتش‌نشانی هم وقتی سررسید پدرمان گفت: «اول همسایه.» مأموران گفتند: «خانۀ دیگری آتش نگرفته.» پدرمان گفت: «اجازه بدهید مطمئن شوم.» و بعد از وارسی کلیۀ خانه‌های محل نفس عمیقی کشید و گفت: «حالا ما.» این اولین باری بود که از زبان پدرمان شنیدیم که نوبت ما شده است، البته آن را هم مدیون همسایه‌ها هستیم، از بس نگران ترکیدن گاز خانه ما و ازبین‌رفتن کل محل بودند، همگی بسیج شدند تا به پدرمان ثابت کنند جایی در خطر نیست و به خانۀ خودت برس!
راستش را بخواهید مدتی است شک کرده‌ایم نکند پدر ما مسئول همه، یا قسمتی از پارس جنوبی است؟ نکند یک برادر دوقلو دارد که او بر عکس پدرمان به جایی رسیده و مسئول شده است؟
هر چه که هست یا مسئولان خیلی شبیه پدرمان هستند یا پدرمان اگر موقعیت داشت می‌توانست مسئول خوبی شود، یا هیچ‌کدام. شاید مسئولان قطری خوب بلدند چه‌کار کنند. شاید قطری‌ها سر حق‌وحقوق با کسی تعارف ندارند، حتی همسایه!
می‌دانند میز سلف‌سرویس شام عروسی جای تعارف و اول شما، بعد ما نیست. باید بشقابت را تا جایی که توان داری پر کنی و به‌دور و برت توجهی نکنی. هر که دلش بشقاب پر می‌خواهد خودش راهش را پیدا می‌کند و هر که نمی‌خواهد سر آخر سالاد و ژلۀ روی باقالی‌پلو نصیبش می‌شود!
