ساسیج یا کیک جنوب شرقی پاریس و حومه؟
راضیه حسینی
درست یاد نمی‌آید چه زمانی بود که مردم تصمیم گرفتند از ساندویچی های قدیمی و رستوران های ساده، دل بکنند و روزبه‌روز ادای لاکچری بودن را در بیاورند. ساندویچی‌های قدیم با سوسیس بندری‌های معروف‌شان هنوز یادم هست.
حتی خاک‌اره‌هایی که بعضی مغازه‌دارها زیر پای مردم می‌ریختند هم از خاطرم نرفته است. نمی‌دانم چرا مزۀ همان ساندویچ‌های معمولی با دور پیچ کاغذی و نوشابۀ شیشه‌ای بیشتر زیر زبانم مانده تا این جدیدی‌ها.
همین چند روز پیش نام غذایی مثلاً لاکچری را خواندم که نوشته بود «ساسیج شک شوکا» ترکیبات چه بود؟ همان سوسیس تخم‌مرغ خودمان! قیمت چقدر؟ ۳۴۵ هزار تومان! تنها در صورتی این قیمت منصفانه است که سوسیس این غذا را شخصاً از گوشت گاوهای ساکن در ارتفاعات هلند تهیه کرده باشند، ریحان کنارش واقعاً به قول خودشان ایتالیایی باشد و یک نفر را مأمور کرده باشند که برود ایتالیا ریحان بچیند و بیاید، تخم‌مرغ را هم از زیر مرغ‌هایی برداشته باشند که با موزیک باخ و بتهوون به‌خواب‌رفته باشند!
ما که نفهمیدیم صنعت رستوران و کافه داری به کجا می‌رود، فقط می‌دانیم دیگر خیلی اسم‌ها را اصلاً نمی‌توانیم از رو بخوانیم. بزرگ‌ترین دغدغه‌مان در کافه این است که یک چیزی سفارش دهیم تا هنگام تلفظ، ضایع نشویم. دیگر دربارۀ مدل منو صحبت نکنیم بهتر است. از منوهای کاغذی به کیو آر کد رسیدند، چیزی نگفتیم، دیگر منوی سایتی را کجای دل‌مان بگذاریم؟
رفتیم کافه، تا زیر پایۀ میزها را هم گشتیم و دیگر نزدیک بود به زیر روکش صندلی‌ها نفوذ کنیم که متصدی خیلی شیک و مجلسی آمد و گفت: «برای دسترسی به منو لطفاً وارد سایت فلان بشید.» سایت؟ خب یک‌تکه کاغذ بینداز وسط میز و خودت و ما را خلاص کن دیگر.
وارد سایت شدیم. نام‌ها یکی از یکی عجیب‌تر. کیک جنوب شرقی پاریس و حومه، چای اورانگوتانیوس، برداشت اول از ارتفاعات هندوستان. دسر روبرتو مانچینی بلادونا دی سیکلومین! سر آخر تصمیم گرفتیم یک کیک شکلاتی سفارش دهیم با چای ساده. کیک را که آوردند باورمان نمی‌شد بابت چیزی به قاعدۀ نصف تی تاپ، که غرق در سس شکلاتی شده است، باید بالای ۲۰۰ هزار تومان پرداخت کنیم. در واقع با سس طوری خط‌خطی کرده بودند که انتهایش به مکان نامعلومی می‌رسید و همان‌طور از سر تی تاپ تا پشت پیشخوان کافه ادامه داشت.
البته که عدۀ زیادی، از جمله خودمان، کلی عکس از کافه گرفتیم برای استوری و نشان‌دادن این‌که خیلی شیک و با کلاسیم! عکس‌هایی که ثابت می‌کند «از ماست که برماست.» ما خودمان دل‌مان می‌خواهد گران بخریم تا باکلاس جلوه کنیم، وگرنه هنوز هم ساندویچی‌های قدیمی با سوسیس بندری‌های خوشمزه‌شان در سطح شهر وجود دارند.
مشکل این‌جاست که آن‌جا نمی‌شود عکس گرفت و استوری کرد و یک بیت شعر تنگ عکس گذاشت!
