راضیه حسینی
کاملاً درست گفتید. اصلاً خاصیت جوانی همین است. آدم مدام به همه چیز امیدوار است و برای رسیدن به نتیجه کلی تلاش می‌کند. هرچقدر هم که باتجربه‌ها و سرد و گرم چشیده‌ها بگویند «آقاجان، خانم عزیز، نمی‌شود.
بی‌خودی امیدوار نشوید.» باز می‌گویند می‌شود، حتماً یک راهی وجود دارد.
البته این که شما به امید جوانان دل بسته‌اید کار بسیار خوبی است، منتها کاش پیش از این دل‌بستگی، تحقیقات میدانی کوچکی انجام می‌دادید و متوجه می‌شدید که امید جوانان به چیست؟
اگر تصور کرده‌اید جوانان به آینده‌ای در کنار مسئولان و نمایندگان امروز امید دارند، باید خدمت‌تان عرض کنیم که از این دست، اتفاقاً کم داریم. خیلی هم کم داریم.
در واقع بهتر است نقطه‌ی امیدتان را تغییر دهید. با یک چرخش متفکرانه بروید سمت میان‌سال‌ها. این‌‌ها بیشتر به دردتان می‌خورند. درست است که در دست و بال‌شان امید پیدا نمی‌شود، ولی لااقل بود و نبودتان دیگر برای‌شان فرقی ندارد و نمی‌زنند توی ذوق‌تان. در تحقیقات میدانی از این افراد خواهید دید که اصلاً نمی‌دانند شما چه کسی هستید و چه گفته‌اید؟ دنبال تغییر وضع موجود نیستند و فقط می‌خواهند زندگی را طوری بگذرانند که زنده بمانند. اگر از این افراد درباره‌ی امید بپرسید، شاید در جواب‌تان بگویند: «یارانه‌ی شما هم قطع شده؟ می‌گن اگه اعتراض کنیم شاید برگرده.»
اگر درباره‌ی آینده بپرسید می‌گویند: «اگه بخوان واریز کنن چند روز دیگه می‌شه؟ خیلی باید منتظر بمونیم؟»
پیشنهاد می‌کنیم به تعداد زیاد جوانان امیدوار فکر نکنید. دنبال پرسیدن مفاهیمی مثل آینده و امید از آن‌ها نباشید. لااقل اگر می‌پرسید در جمع و جلوی دوربین انجام ندهید. بعد مجبور می‌شوید کلی سانسور، تقطیع، حذف و… روی فیلم انجام دهید. تازه باز هم در فضای مجازی اصل مطلب پخش خواهد شد. بعد مجبور می‌شوید تکذیب کنید.
بگویید «هوش مصنوعی بوده، من نبودم.» وقتی هیچ‌کس باور نکرد، اعلام کنید فضای مجازی سم خالص است. باید کلاً فیلتر شود.وقتی باز هم فایده نداشت، دوربین صدا و سیما، خبرنگار محبوب، یوسف سلامی و چند جوان لبخند به لب آماده کنید.
بالاخره موفق شدید. تبریک می‌گوییم. ایران پر از جوان امیدوار به آینده‌ای با وجود شماست.
