به عقب‌ترین حالت ممکن برمی‌گردیم (طنز)
راضیه حسینی
مصباحی‌مقدم، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام: «باید مردم را به صبوری دعوت کرد و برایشان توضیح داد که وقتی در سالهایی قرار می‌گیریم که با کمبود بارش مواجهیم این مسئله تقصیر دولت نیست. بلکه به همکاری و همراهی دولت و ملت نیازمند است تا هم از یک‌سو مصرف آب مدیریت شود و هم از خداوند برای بارش باران تقاضا صورت پذیرد.»
چند وقت پیش آقای صدیقی هم فرمودند چون مردم خدا را در نظر نگرفتند مشکلات معیشتی به وجود آمده.
یکی از نمایندگان مجلس برای رسیدن به برجام از مردم خواست در مصرف حامل‌های انرژی صرفه‌جویی کنند!
و جناب آقای رامبد جوان در یک ویدئو پیشنهاد کرد، برای این‌که به مشکل اقتصادی برنخوریم کمتر بخوریم!
این‌طور که فهمیدیم، برای این‌که مشکلات مملکت حل شود ما باید مردم صبورِ خداشناسِ صرف‌جو و نخور باشیم. شاید در ابتدا به نظرتان سخت برسد. اما اصلاً نگران نباشید ما یک الگوی جالب برای‌تان داریم و آن هم چیزی نیست جز «الگوی پیروی از گذشتگان خیلی خیلی دور»
اگر بخواهیم این مدل زندگی را یاد بگیریم بهتر است از گذشتگان خودمان پیروی کنیم. هرچه گذشته‌تر بهتر. وقتی به دوران انسان‌های اولیه یا نئاندرتال‌ها برویم کاملاً می‌توانیم این فرم زندگی را درک کنیم. در آن زمان انسان‌ها برای به دست آوردن آب و غذا، خیلی صبوری می‌کردند. این‌طور نبود که کلی مسئول شب تا صبح و صبح تا شب برای آسایش و رفاه آنها تلاش کنند، و لقمه آماده بگذارند توی دهان‌شان.
برای به دست آوردن هرچیزی هم کلی شکرگزاری می‌کردند و از خداوند به‌خاطر غذا و آبی که به‌شان می‌داد ممنون بودند. آنها گاهی پیش می‌آمد که یک روز چیزی برای خوردن پیدا نکنند. برای همین است که در نقاشی‌ها و آثار به جا مانده از دوران قدیمی، انسان چاق زیاد دیده نمی‌شد؛ چون آنها همیشه به اندازه و حتی گاهی کمتر از اندازه می‌خوردند و همیشه فیت‌نس بودند.
پیشینیان ما برای هیچ مسأله و مشکلی تجمع و اعتراض راه نمی‌انداختند و همیشه با صبوری مشکلات را حل می‌کردند. آنها می‌دانستند بالاخره یک روزی باران خواهد بارید. شکار فراهم می‌شود و برگ‌های پهن و تازه برای پوشاندن پیدا خواهد شد.
البته آنها یک تفاوت بزرگ دیگر هم با ما داشتند و آن هم نداشتن هیچ مسئولی بود. در واقع وقتی همه مشکلات، خود به‌خود و با صبوری، خداشناسی و صرفه‌جویی حل می‌شد نیازی به رئیس و مسئول پاسخگو برای برطرف کردن مشکلات نداشتند و سال‌ها با همین شیوه به زندگی ادامه دادند.
چطور است ما هم به این فکر کنیم، حالا که قرار است همه مشکلات را خودمان برطرف کنیم اصلاً مسئول می‌خواهیم چه کار؟
