دیتاسنتر ابری یا دیتاسنتر سنتی؟
مهرین نظری
در دنیای دیجیتال امروزی، یکی از مهم‌ترین تصمیماتی که کسب‌وکارها، به‌ویژه استارتاپ‌ها، باید بگیرند، انتخاب زیرساخت مناسب برای ذخیره و پردازش داده‌ها است.
دو راهکار اصلی برای این منظور شامل دیتاسنترهای سنتی و دیتاسنترهای ابری هستند که هر کدام مزایا و معایب خود را دارند.
استارتاپ‌ها به دلیل محدودیت‌های منابع و نیاز به رشد سریع، باید به دقت بررسی کنند که کدام یک از این گزینه‌ها برای آن‌ها مناسب‌تر است. در این مقاله، این دو نوع زیرساخت بررسی شده و بر اساس معیارهایی همچون هزینه، امنیت، مقیاس‌پذیری و مدیریت، مقایسه خواهند شد.
ویژگی‌ها و تفاوت‌های دیتاسنتر سنتی و دیتاسنتر ابری
دیتاسنتر سنتی مجموعه‌ای از سخت‌افزارها، سرورها و تجهیزات ذخیره‌سازی است که در یک موقعیت فیزیکی مشخص نگهداری و مدیریت می‌شود. شرکت‌هایی که از این مدل استفاده می‌کنند، کنترل کامل بر منابع سخت‌افزاری، شبکه و امنیت داده‌های خود دارند.
این مدل مناسب سازمان‌هایی است که به سطوح بالای امنیت نیاز دارند یا نمی‌خواهند داده‌هایشان در سرورهای شخص ثالث ذخیره شود. اما این کنترل کامل هزینه بالایی دارد، زیرا سازمان‌ها باید سخت‌افزار مورد نیاز را خریداری کرده، محیط نگهداری مناسب فراهم کرده و تیمی برای مدیریت، نگهداری و ارتقای آن استخدام کنند. از طرف دیگر، مقیاس‌پذیری در این مدل محدود است، زیرا در صورت نیاز به افزایش منابع، خرید تجهیزات جدید و گسترش زیرساخت‌های فیزیکی ضروری است که می‌تواند پرهزینه و زمان‌بر باشد.
در مقابل، دیتاسنتر ابری یک راهکار مدرن‌تر و انعطاف‌پذیرتر است که سرورها و منابع پردازشی را به‌صورت مجازی و از طریق اینترنت در اختیار کاربران قرار می‌دهد. این مدل توسط شرکت‌هایی مانند آمازون، مایکروسافت و گوگل ارائه شده و امکان استفاده از زیرساخت‌های محاسباتی را بدون نیاز به سرمایه‌گذاری کلان اولیه فراهم می‌کند. هزینه‌ها در این مدل بر اساس میزان استفاده محاسبه شده و استارتاپ‌ها می‌توانند تنها برای منابعی که واقعاً نیاز دارند، هزینه پرداخت کنند.
مقیاس‌پذیری در دیتاسنتر ابری بسیار بالا بوده و کاربران می‌توانند در هر لحظه منابع بیشتری درخواست کرده و بدون نگرانی از محدودیت‌های سخت‌افزاری، رشد کنند. با این حال، یکی از دغدغه‌های اصلی در این مدل، امنیت داده‌ها است، زیرا اطلاعات در سرورهای شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات ابری ذخیره شده و وابستگی سازمان‌ها به این شرکت‌ها افزایش می‌یابد.
کدام مدل برای استارتاپ‌ها مناسب‌تر است؟
استارتاپ‌ها به دلیل شرایط خاص خود، معمولاً نیاز به زیرساختی دارند که انعطاف‌پذیر، مقیاس‌پذیر و از نظر هزینه مقرون‌به‌صرفه باشد. مدل سنتی اگرچه امنیت بیشتری فراهم می‌کند، اما هزینه بالای خرید، نگهداری و ارتقای تجهیزات، آن را برای استارتاپ‌هایی که هنوز در مرحله رشد قرار دارند، به گزینه‌ای نامناسب تبدیل می‌کند.
در این مرحله از رشد، نیاز به انعطاف‌پذیری اهمیت زیادی دارد و استارتاپ‌ها ممکن است در یک بازه زمانی کوتاه به منابع بیشتری نیاز داشته باشند، که در مدل سنتی امکان‌پذیر نیست. در مقابل، مدل ابری به استارتاپ‌ها امکان می‌دهد تا بدون نیاز به سرمایه‌گذاری کلان اولیه، تنها بر اساس نیازهای خود هزینه پرداخت کنند و هر زمان که لازم باشد، منابع را افزایش یا کاهش دهند.
نکته مهم دیگر، مدیریت و نگهداری زیرساخت‌ها است. در مدل سنتی، تیم‌های فنی باید به‌صورت مستمر تجهیزات را به‌روز نگه دارند، امنیت را تضمین کنند و در صورت بروز مشکلات، آن‌ها را برطرف کنند. اما در مدل ابری، شرکت‌های ارائه‌دهنده این خدمات مدیریت کامل زیرساخت را بر عهده دارند و سازمان‌ها می‌توانند بدون نیاز به دانش فنی عمیق، از این خدمات استفاده کنند.
این ویژگی به استارتاپ‌ها اجازه می‌دهد تا تمرکز خود را روی توسعه محصول و رشد کسب‌وکار قرار دهند، نه روی مدیریت زیرساخت‌های فنی.
انتخاب بین دیتاسنتر سنتی و دیتاسنتر ابری بستگی به نیازهای کسب‌وکار دارد. اگرچه مدل سنتی برای شرکت‌هایی که به بالاترین سطح امنیت و کنترل نیاز دارند، مناسب‌تر است، اما هزینه‌های بالا و محدودیت‌های مقیاس‌پذیری باعث می‌شود که بسیاری از استارتاپ‌ها نتوانند از این مدل استفاده کنند.
در مقابل، مدل ابری با ارائه هزینه‌های پایین‌تر، مقیاس‌پذیری بالا و مدیریت آسان، انتخابی ایده‌آل برای استارتاپ‌هایی است که قصد رشد سریع دارند.
با توجه به اینکه بسیاری از شرکت‌های بزرگ فناوری نیز به سمت مدل ابری حرکت کرده‌اند، استفاده از این زیرساخت می‌تواند به استارتاپ‌ها کمک کند تا سریع‌تر و با هزینه کمتر به اهداف خود برسند.
