راضیه حسینی
مسئولان عزیز، اگر کمی همت کنید می‌توانید نام عیدی را به «پول‌توجیبی» کارمندان تغییر دهید! این مبلغ برای کارمندی با چند ده سال سابقه همان پول‌توجیبی می‌شود، که هنوز توی جیب نرفته به خاطره‌ها می‌پیوندد.
البته از منظر دیگری هم می‌توان به این مبلغ نگاه کرد، آن هم جنبۀ فرمالیتۀ آن است. مثل همان عیدی قدیمی که پدربزرگ و مادربزرگ‌ها به نوه‌ها می‌دادند. مبلغ که مهم نبود، مهم نفس عیدی دادن بود. مسئولان هم دقیقاً مثل همان پدربزرگ مادربزرگند که به نوه‌ها عیدی داده‌اند.
اگر از این زاویه نگاه کنیم، موضوع کاملاً حل خواهد شد. پیش‌ازاین، کارمندان به‌اشتباه فکر می‌کردند عیدی قرار است به کارشان بیاید و مثلاً با پولش بروند بازار، لباس عید برای بچه‌ها بخرند، آجیل و شیرینی و میوه و… بخرند؛ اما با پولی که تصویب شد متوجه شدند بازار که هیچ، تا سوپری دم کوچه بروند پول‌شان تمام خواهد شد. به همین دلیل ناامید و غمگین شدند. اما حالا که متوجه شدند اصلاً قضیۀ عیدی چیز دیگری است و مفهوم متفاوتی دارد، دیگر غصه نمی‌خورند، با خوش‌حالی و روی باز عیدی را دریافت می‌کنند و با همان خوش‌حالی، بدون خرید چیزی، به استقبال عید می‌روند.
به نظرمان جا دارد کارمندان، سردر خانه‌های خود بزنند «به علت این‌که ما خودمان هنوز برای مسئولان حکم طفل صغیر را داریم و عیدی بگیریم، از عیدی دادن به بچه‌های فامیل معذوریم.»
ازآنجایی‌که کاسبان و بازاری‌ها هم به بازار شب عید امید داشتند، دل‌شان خوش بود تا عیدی کارمندان باعث رونق خریدوفروش شود و این امر انجام نشد، آنها هم می‌توانند سردر خانه‌های‌شان بنویسند: «هروقت کارمندها از نظر مسئولان بزرگ شدند و به بچه‌های فامیل عیدی دادند ما هم عیدی می‌دهیم. فعلاً معذوریم.»
راه بهتری هم وجود دارد. همگی عید دسته‌جمعی برویم مسافرت. کجا مهم نیست. می‌توانیم آن مدلی که مسئولان گفته بودند انجام دهیم، از یک قسمت خانه به قسمت دیگر خانه برویم. این‌طوری دیگر نیاز به عیدی دادن و خرید میوه و شیرینی و آجیل هم نیست.
همگی به‌راحتی از پیچ حساس عید می‌گذریم و مسئولان هم سربلند، سرفراز، چون کوه به مسیر موفقیت ادامه می‌دهند و اعلام می‌کنند این عید هم به‌خوبی و خوشی گذشت و کلی از مردم به مسافرت رفتند!
