ترجمه: سلیم حیدری
حفارهای نفت شیل ایالات متحده در دو دهه گذشته مولتی‌میلیونر شده اند و ایالات متحده را به بزرگترین تولیدکننده جهان تبدیل کردند. اما اکنون دوره آنها در حال تمام شدن است.
افزایش تولید نفت در حال کاهش است و مدیران اجرایی برخی از بزرگترین شرکت‌ها نسبت به کاهش آتی ناشی از میادین نفتی و چاه های کم بازده هشدار می دهند.
روز یکشنبه، سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) برای تصمیم‌گیری درباره حفظ میزان تولید یا کاهش تولید خود تشکیل جلسه می‌دهد. زیرا دیگر نگران این نیست که تصمیمات سیاسی آنها ممکن است باعث افزایش تولید شیل شود، همانطور که در سال‌های قبل از پاندمی می شد.
به حاشیه راندن شیل ایالات متحده به این معنی است که مصرف کنندگان در سراسر جهان ممکن است با زمستانی با قیمت های بالاتر سوخت روبرو شوند. روسیه تهدید کرده است که فروش نفت به کشورهایی که از سقف قیمتی اتحادیه اروپا حمایت می کنند را مسدود خواهد کرد و ایالات متحده در حال کاهش عرضه از ذخایر نفتی اضطراری است که به کاهش تورم انرژی کمک می کرد.
هزینه‌های تولید شیل ایالات متحده در حال افزایش است و هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که سرمایه‌گذاران سختگیر خواسته‌های خود را برای سوددهی بیشتر به سرمایه‌گذاری در توسعه حفاری تغییر دهند.
در طول یک دهه رشد خیره‌کننده، شیل به‌طور مداوم پیش‌بینی‌های تولید و مخالفت‌های طرفداران محیط‌زیست را نادیده می‌گرفت، همزمان فناوری روز به روز درهای بیشتری را گشود و صنعت انرژی جهانی را متحول کرد.
اما به نظر می رسد که این بار هیچ فناوری جدیدی که منجر به دگرگونی صنعت یا صرفه جویی در هزینه‌ها شود، تا بتواند این تصویر را تغییر دهد وجود ندارد. تورم هزینه ها را تا ۲۰ درصد افزایش داده است و چاه های تولیدی کمتر، توانایی صنعت برای تولید بیشتر را کاهش می دهد.
هزینه های تحقیقاتی و مهندسی در شرکت بزرگ نفتی SLB در سال جاری از ۲.۴ درصد در مدت مشابه سال قبل به ۲.۳ درصد از درآمد کاهش یافت. در Helmerich & Payne، یکی از بزرگترین پیمانکاران حفاری، بودجه تحقیق و توسعه آن از ۲۷ میلیون دلار در سال ۲۰۲۲ تنها ۱ میلیون دلار افزایش خواهد یافت.
تحلیلگران هفته گذشته در مورگان استنلی گفتند که هزینه های صنعت برای پروژه های جدید نفتی “در بهترین حالت اندک است و سطح مطلق سرمایه گذاری هنوز از نظر تاریخی پایین است.”
شیل در گذشته ثابت کرده است مخالفان اشتباه می کنند. پس از جنگ قیمتی ۲۰۱۴-۲۰۱۶، اوپک صدها شرکت نفتی را به ورشکستگی کشاند، شیل با روش‌های کم‌هزینه‌تر نوآوری کرد. دستاوردهای بعدی آنها تا سال ۲۰۱۸ به ایالات متحده لقب بزرگترین تولید کننده نفت خام جهان را داد و این امتیاز هنوز هم حفظ شده است.
در حال سر و صدا کردن
به گفته مدیران، سرمایه گذاران سود سهام و بازخرید سهام را مقدم تر از افزایش تولید در چند سال گذشته قرار داده اند.
برایان شفیلد که شرکت تولیدکننده Parsley Energy را فروخت و اکنون یک صندوق سهام خصوصی متمرکز بر انرژی را اداره می‌کند، گفت که این اتفاق توانایی تولیدکنندگان شیل برای واکنش به افزایش قیمت‌های بین‌المللی نفت را تغییر داده است.
شفیلد گفت: “شیل نمی‌تواند برای تبدیل شدن به یک تولیدکننده نوسانی بازگردد، زیرا سرمایه‌گذاران تمایلی به تامین مالی برای رشد تولید ندارند. او افزود که تقاضا برای پرداخت‌ها و ریزش مکرر قیمت، تولیدکنندگان نفت و شرکت‌های خدماتی را مجبور کرده است که پروژه‌های علمی را کاهش دهند، این پروژه ها به پیشرفت‌های تولید در گذشته کمک می‌کرد.”
ریچارد اسپیرز، معاون محققین Spears & Associates، گفت: توسعه فناوری که منجر به نوآوری‌هایی مانند شکستگی هیدرولیکی چند مرحله ای شد، “آهسته و کند شده است.”وی افزود: “اگر می خواهید پیشرفت کنید تا چه اندازه و با چه سرعتی می توانید حفاری را انجام دهید، این مساله اکنون به یک مشکل تبدیل می شود.”
جان هس، مدیر عامل شرکت Hess Corp گفت: صنعت شیل همچنین زمان کمتری برای به دست آوردن مجدد رهبری سابق خود دارد. او تخمین می زند که رقبا قبل از اینکه از میدان خارج شوند حدود یک دهه فرصت برای جبران دارند. به گفته هس، شیل “دیگر در صندلی راننده نیست” و اوپک کنترل بازار را دوباره به دست گرفته است.
دولت ایالات متحده انتظار دارد تولید کلی نفت در سال آینده به بالاترین حد خود برسد، اما در سال جاری چندین بار پیش بینی های خود را کاهش داده است. اخیراً چشم انداز رشد تولید در سال ۲۰۲۳ را ۲۱ درصد کاهش داد به طوریکه قرار است تولید با حدود ۴۸۰ هزار بشکه در روز افزایش به ۱۲.۳۱ میلیون بشکه در روز برسد. این می تواند به معنای رشد کمتری در مقایسه با افزایش ۵۰۰۰۰۰ بشکه ای در روز در سال جاری باشد. در حال حاضر این افزایش تولید بسیار کمتر از انتظارات بسیار بالا برای افزایش حدود ۹۰۰۰۰۰ بشکه در روز در بهار امسال است.
تاثیر کاهش شیل
کاهش نفوذ شیل در داکوتای شمالی واضح است، زمانی پیشتاز صنعت نفت شیل ایالات متحده بود. بهره وری ضعیف چاه ها در منطقه باکن این ایالت و کمبود نیروی کار، آن را از روزهای شکوفایی خود دور کرده است.
به گفته شرکت فناوری تولید Novi Labs که بر بازگشت چاه های نفت و گاز تمرکز دارد، حدود ۴ درصد از موجودی حفاری شیل آن همچنان در مکان های پرتولید یا Tier 1 باقی مانده است که نسبت به ۹ درصد موجودی ابتدای سال ۲۰۲۰، کاهش یافته است.
از آنجایی که تعداد مکان‌های حفاری اصلی در تمام میادین شیل کاهش می‌یابد، چشم‌انداز تولید تاسف‌بار است. تولید چاه های نفت شیل پس از رسیدن به اوج در مقایسه با چاه های نفتی معمولی به سرعت کاهش می یابد و پس از سال اول حدود ۵۰ درصد کاهش می یابد.
تد کراس، مدیر مدیریت محصولات Novi Labs و زمین شناس سابق شرکت نفت، با اشاره به داکوتای شمالی، گفت: “این نوعی مثال روشن برای آنچه قرار است در دیگر نمایشنامه های نفتی غیرمتعارف رخ دهد، است.”
بر اساس داده های اداره اطلاعات انرژی ایالات متحده، حوضه پرمین در غرب تگزاس و نیومکزیکو، بزرگترین و مهم ترین میدان نفتی ایالات متحده، تنها منطقه شیل ایالات متحده است که از سطح تولید نفت قبل از بیماری همه گیر کووید-۱۹ فراتر رفته است. حتی آن میدان نیز نشانه هایی از استرس را نشان می دهد.
مت هاگرتی، تحلیلگر ارشد BTU FactSet می گوید: “دلایل زیربنایی زیادی وجود دارد، اما شن و ماسه فرک در حال حاضر بسیار گران است، بازارهای کار فشرده، لجستیک مایل آخر را دشوار می کند و تولیدکنندگان عمومی عموماً تمایل دارند تولید را از دست بدهند تا سرمایه. “
به گفته محقق BTU، نرخ اولیه تولید در یک چاه جدید در بخش حوضه مرکزی میدلند در پرمین به طور متوسط حدود ۷۹۰ بشکه نفت در روز است. این در حالیست که تنها شش ماه قبل ۸۳۰ بشکه نفت در روز بود و کاهش یافته است. دورنمای تولید اولیه در میدان شیل دیگری، ایگل فورد شرقی، از ۸۲۸ بشکه در روز به ۷۷۸ بشکه در روز کاهش یافته است.
کمبود مداوم نیروی کار
لین هلمز، مدیر بخش منابع معدنی داکوتای شمالی گفت: “ما با کمبود شدید نیروی کار وارد سال ۲۰۲۳ خواهیم شد. این ایالت شمالی از لحاظ تاریخی در جذب کارگران با مشکل مواجه بوده است و بازار کار فشرده این مشکل را بدتر کرده است.”
هلمز گفت که جذب کارگران برای خدمه مورد نیاز برای راه اندازی ناوگان و دکل های فرک به شدت دشوار بوده است و افزود که دکل های حفاری بیشتری به سمت جنوب و به سمت پرمین حرکت کرده اند.
آخرین داده‌های اداره آمار کار سالانه نشان می‌دهد که تعداد کارگران استخراج نفت و گاز در داکوتای شمالی بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱، ۱۲ درصد کاهش یافته است. این تعداد قابل مقایسه با کاهش ۹.۶ درصدی نیومکزیکو است.
مایک اوستمن مدیر اجرایی تولیدکننده شیل Tall City Exploration، گفت که نرخ تولید پایین‌تر یک چشم‌انداز بلندمدت است. او افزود، مسائل دیگری که باعث کاهش سودهای بالقوه شیل می شود شامل: فقدان وضوح نظارتی و تمایل دولت ایالات متحده برای دور شدن از سوخت های فسیلی است.
کاس وانت هوف، مدیر امور مالی شرکت Diamondback Energy، در تماس اخیر خود گفت: “با توجه به اینکه تولیدکنندگان مصمم هستند منابع محدودی را برای بهترین فرصت‌های حفاری اختصاص دهند، ما نمی‌توانیم این وضعیت را برای همیشه حفظ کنیم.”
منبع: رویترز
