خودروهای پرنده؛ سراب یا واقعیت اقتصادی
ترجمه: محمود نواب مطلق
گرفتارشدن در شلوغی های سرسام آور خیابان‌ها همه را وادارمی کند به فکر ماشین‌های پرنده به سبک پویانمایی متحرک معروف «جت سون» در دهه ۶۰ میلادی بیفتند و آن را به حقیقت تبدیل کنند.
این خودروهای پرنده که به اختصار«eVTOL» نامیده می‌شوند؛ کاملا برقی هستند قابلیت بلند شدن از زمین و فرود آمدن بر زمین به شکل عمودی دارند، به دلیل استفاده از نیروی برق کاملا با محیط زیست سازگارند و هیچ‌گونه گاز کربنیکی را به صورت مستقیم منتشر نمی‌کنند.
بنا بر ادعای شرکت آی.بی.اِی. که در امور هوانوردی فعالیت می‌کند بازار خودورهای برقی پرنده تا سال ۲۰۳۵ (۱۴۱۴) گردش مالی بالغ بر۲۱ میلیارد یورو خواهد داشت. این رقم نگاه سرمایه‌گذاران را به سمت آسمان تغییر می‌دهد. در جهان ۵۰ شرکت با تولید پیش‌نمونه‌هایی از این خودروها با قابلیت حمل ۲۰ مسافر مشغول فعالیت هستند.
در میان آنها یک شرکت نوآفرینی از ترکیه به نام «ایرکار» (AirCar) برای حل معضلات شلوغی راه‌ها به فناوری‌های نوین رو آورده است. این شرکت در منطقه‌ای شبیه سیلیکون ولی آمریکا، در ترکیه واقع شده است و سازندگان نرم‌افزار بسیاری از این کشور در آن مشغول فعالیت هستند.
این شرکت به جای اینکه منتظر اصلاح جاده‌ها و وسایل حملونقل بهتر بماند به راه حل‌های بلند‌پروازانه می‌اندیشد. هدف نهایی شرکت ایجاد شبکه تاکسیرانی هوایی برقی مستقل است. آنها آزمایش‌های بسیاری بر روی نمونه‌های کوچک این ماشین‌های پرنده انجام داده‌اند و امسال نمونه بزرگ و واقعی را برای آزمایش نهایی آماده کرده‌اند.
اِرای آلتون بوزار، مدیر عامل این شرکت، در نظر دارد تا سال ۲۰۲۵ (۱۴۰۴) اولین سری از مسافران خود را جابه‌جا کند. اما بر سر راه این صنعت موانعی نیز وجود دارد. به عنوان مثال، نمونه‌های این تاکسی‌های هوایی از حیث ظرفیت با وسایل حملونقل عمومی فعلی قابل مقایسه نیست. آندره آس باردن هاگن، استاد دانشگاه برلین، در این خصوص می‌گوید:« شما اگر تعداد مسافرانی را که یک قطار جابه‌جا می کند با تعداد مسافران یک هلی‌کوپتر معمولی مقایسه کنید، مشاهده خواهید کرد که هلی‌کوپتر تعداد کمتری را می‌تواند جابه‌جا کند.
حال این خودورهای برقی پرنده حتی از هلی کوپترهم کمتر می‌توانند مسافر حمل کنند و برای حمل بیشتر مسافر آسمان باید مملو از این خودروهای پرنده برقی شود. مردم بعید است با این موضوع کنار بیایند.»
مانع دیگر مقرارت و دستورالعمل‌های ملی و بین‌المللی در خصوص انواع وسایل پرنده است. فیل سِیمُور، مدیر شرکت آی.بی.اِی. در این مورد می‌گوید:« استفاده از وسایل پرنده در تمام کشورهای جهان تابع مقررات و قوانین بسیار سخت و محکم است.
آژانس امنیت هوایی اروپا، اداره فدرال و هوانوردی آمریکا نیز در این خصوص تابع مقررات قاطع و سختی هستند. بر اساس این قوانین هرگونه ساخت و تولید این وسایل پرنده و استفاده از آنها باید تابع همین مقررات انجام شود.»
به رغم تمام این مشکلات شرکت ای‌کار در نظر دارد حمل ونقل عمومی را بالدار کند. اساس فعالیت‌های این شرکت نیز بر حمایت از محیط زیست استوار است؛ زمینه‌ای که مدیر این شرکت قبلا در آن فعالیت می‌کرده است. او می‌گوید:« در آن زمان من توانستم با استفاده از فناروی‌های پهبادی، باتری‌های لیتیم-یون، ورقهای سبک کمپوزیت و هوش مصنوعی ساخت خودوری برقی پرنده را محقق کنم.»
این خودورها به منظور جابه‌جایی مسافران با کوتاه‌ترین مسیرها طراحی می شوند. اما آیا برای حمل و نقل بار نیز می توان از آنها استفاده کرد؟ شرکت فرانسوی «فلایین ویلز» (Flying Whales) ادعا کرده است بالن‌های عظیم این شرکت قابلیت حمل ۶۰ تن بار تا مسافت‌های دور را دارند. سِباستیَن بوُگُن، مدیر این شرکت، بر این باور است فناوری توسعه‌یافته استفاده‌شده در این شرکت می‌تواند انقلابی در بخش سلامت به وجود آورد.
او می‌گوید: «هدف ما آن است که با استفاده از این فناوری بتوانیم در مناطق دورافتاده یا یک جزیره، تجهیزات بیمارستانی پیاده کنیم. ما قادریم طی دو هفته یک بیمارستان مستقر کنیم و سپس به سرویس‌دهی بپردازیم.
هرجایی نیاز باشد این امر ممکن است، فقط دو هفته زمان نیاز داریم. ما همچنین قادریم در سال چند نوبت به این مناطق دور افتاده سرکشی کنیم و نیازهای آنها را برآورده کنیم. ما دقیقا همان نیازهای مردم در شهرهای بزرگ را در این منطقه دورافتاده برآورده می‌کنیم.»
آینده اقتصادی تحقق تولید خودورهای برقی پرنده چگونه خواهد بود؟ میلیاردها دلار اکنون در این مسیر در جهان و برای ده‌ها شرکت نوآفرین سرمایه‌گذاری شده است.
اما سوالهای زیادی در مورد شرایط استفاده از آنها هنوز باقیست: آیا صرفا ثروتمندان از آن بهره می‌برند؟ آیا نظام حملونقل دگرگون می‌شود؟ اما مسلم آن است که ظرفیت آسمان برای هرنوع ابداع و ابتکاربی نهایت است.
منبع: یورونیوز
