بودجه تریلیون دلاری برای کربن زدایی کشتیرانی جهانی

ترجمه: سلیم حیدری

کشتی‌های باری منتشرکننده‌های بزرگ کربن هستند و اگر کشورها و شرکت‌ها امیدوارند به اهداف توافق پاریس برسند، باید شیوه مدیریت حمل‌ونقل بار را تغییر دهند و با استفاده از باتری‌های الکتریکی یا سوخت‌های جایگزین، آن را سبزتر کنند.

در حال حاضر، حمل و نقل محصولات در سراسر اقیانوس با استفاده از کشتی‌های باری، انتشار گازهای گلخانه‌ای بیشتری نسبت به دو میلیارد خودرو و کامیون آمریکایی در جاده‌های آمریکا ایجاد می‌کند.

تصور می شود صنعت کشتیرانی بین ۲ تا ۳ درصد از انتشار کربن جهانی را تولید می کند. کشتیرانی دریایی حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از کل انتشار گوگرد و اکسید نیتروژن را تشکیل می دهد. در واقع، اطلاعات بسیار کمی در مورد آلاینده‌های حمل و نقل باری برخی از بزرگترین شرکت‌های جهان وجود دارد.

اما تغییر چهره حمل و نقل کالا کار ساده ای نیست. ابتدا، تولیدکنندگان باید بهترین انرژی تجدیدپذیر برای استفاده در تامین سوخت به این کشتی‌های ماموت را در نظر بگیرند. پس از آن هزینه هایی وجود دارد. هزینه توسعه سوخت جایگزین، تغییر به سوخت مذکور و هزینه تغییر تمام مکانیک‌های داخل کشتی برای کارکردن با این سوخت جدید. برای این منظور، مجمع جهانی دریانوردی تخمین می‌زند سازمان بین المللی دریانوردی (IMO) در سال ۲۰۵۰ برای دستیابی به هدف انتشار صفر گازهای گلخانه‌ای با تغییر به سوخت آمونیاک، بیش از ۱.۱۵ تریلیون دلار هزینه خواهد داشت.

اما کار از قبل شروع شده است. کمیته حفاظت از محیط زیست دریایی سخت گیری در ارتباط با الزامات کارایی کشتی را از نوامبر ۲۰۲۲ تشدید کرد و بر اساس استراتژی ۲۰۱۸ خود توسعه داد. IMO قبلاً اهدافی را برای کاهش انتشار کربن در دهه آینده با هدف کاهش ۴۰ درصدی انتشار CO2 در کشتیرانی بین المللی تا سال ۲۰۳۰ و کاهش ۷۰ درصدی تا سال ۲۰۵۰ در مقایسه با سال ۲۰۰۸ در راستای اهداف توافقنامه پاریس معرفی کرده است.

از نظر شرکت‌های بزرگ کشتیرانی، در سال ۲۰۱۸، مارسک هدف صفر کردن انتشار کربن تا سال ۲۰۵۰ را تعیین کرد. هدف این است که تا سال ۲۰۳۰ برای دستیابی به این هدف، کشتی‌های بی‌کربن بادوام تجاری در دسترس داشته باشد. سورن تافت، مدیر عامل مارسک توضیح داد: “تنها راه ممکن برای دستیابی به کربن زدایی در صنعت ما، تبدیل کامل به سوخت‌ها و زنجیره‌های تأمین جدید بدون کربن است.”

شرکت‌های دیگر به دنبال تغییر رویه‌ها در کوتاه‌مدت برای تشویق بیشتر کربن‌زدایی هستند تا زمانی که راه‌حلی بلندمدت در دسترس باشد. برای مثال، شرکت کشتیرانی سوئدی/نروژی والنیوس ویلهلمسن پیشنهاد کرد زمان حمل و نقل طولانی‌تر شود.

زیرا کاهش سرعت کشتی‌های آن می‌تواند انتشار CO2 را تا ۲۰ درصد کاهش دهد. اما جای تعجب نیست که این گزینه در میان اکثر شرکت‌های حمل و نقل که دارای محدودیت های زمانی هستند، محبوب نیست.

وایند وارد، یک شرکت اطلاعات دریایی، معتقد است که می تواند با استفاده از هوش مصنوعی (AI) به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمک کند. این شرکت استفاده از سیستم‌های هوش مصنوعی را برای اندازه گیری مصرف سوخت جهت بهبود مدیریت کربن آغاز کرده است.

به جای استفاده از مفروضات مصرف سوخت، سیستم های وایندوارد به طور دقیق مصرف سوخت را در طول زمان، سرعت و مکان ردیابی می کنند تا تفکیک دقیق تری ارائه دهند. آنها اکنون از طریق برنامه «دیتاها برای کربن‌زدایی» خود، استفاده بیشتر از سیستم‌های هوش مصنوعی در حمل و نقل را تشویق می‌کنند.

یکی از پیشنهادات منسجمی که در هشتمین هفته اجلاس جهانی اقیانوس به صورت مجازی در ژوئن (خرداد) ارائه شد، پتانسیل صندوق تحقیق و توسعه برای توسعه فناوری‌های جدید جهت کشتیرانی بدون کربن است. این بودجه از محل مالیات اجباری ۲ دلاری به ازای هر تن سوخت تامین می شود که در عرض یک دهه حدود ۵ میلیارد دلار کمک خواهد کرد.

اکنون برخی گمانه زنی می کنند که ممکن است باتری های الکتریکی در آینده حمل و نقل بار استفاده شود. استارت آپ فلیت زیرو مستقر در ایالات متحده در حال ساخت کشتی های باری با باتری الکتریکی است. به این امید که صنعت کشتیرانی را کربن زدایی کند و همچنین پتانسیل حمل و نقل را از طریق دسترسی بیشتر به بنادر بین المللی افزایش دهد. بنیانگذاران این شرکت امیدوارند تا اوایل سال ۲۰۲۲ فناوری تبدیل کامل یک کشتی کوچک دیزلی را توسعه دهند.

این روند توسط ایلان ماسک در سال ۲۰۱۷ پیش‌بینی شد: “همه چیز کاملاً الکتریکی خواهد شد، به جز موشک‌ها. کشتی‌ها بعد از اتومبیل‌ها راحت‌ترین مسیر هستند” اگرچه تا همین اواخر این یک رویا به نظر می رسید.

فلیت زیرو در حال آزمایش استفاده از باتری‌های الکتریکی در کانتینرهای حمل ۲۰ فوتی آلاباما است. این کانتینرها برای  برق رسانی به کشتی‌های کوچک‌تر اصلاح شده‌اند تا بتوان آنها را با حامل کانتینری پس از ورود به بندر تعویض کرد.

استیون هندرسون یکی از بنیان گذاران این شرکت توضیح می‌دهد: “کشتی‌های ما از سیستم تعویض سریع باتری برای سوخت‌گیری استفاده می‌کنند. با انجام این کار، می‌توانیم باتری‌های خود را بر روی تعداد بیشتری کانتینر حمل و نقل توزیع کنیم تا جایی که بتوانیم با کشتی‌های دیزلی رقابت کنیم. “

اگر شرکت‌های بزرگ بین‌المللی امیدوارند به اهداف اقلیمی خود دست یابند، راه‌حل‌های نوآورانه‌ای مانند این‌ها ضروری می‌باشد. زیرا آمازون، ایکیا و یونیلور همگی متعهد شده اند تا سال ۲۰۴۰ از انتشار صفر خالص آلاینده‌ها پیروی کنند.

این تعهد توسط ۹ شرکت چندملیتی موافقت شده است. اما بودجه عظیمی برای تسریع توسعه سوخت‌ها و فناوری‌های جایگزین برای استفاده در مقیاس وسیع‌تر مورد نیاز است.

در حالیکه روشن است که شرکت‌های سراسر جهان می‌خواهند حمل و نقل بار را در دهه‌های آینده کربن‌زدایی کنند، ناظران در مورد چگونگی انجام این کار صحبت نمی‌کند.

برای دستیابی به تعهدات کاهش کربن در صنعت کشتیرانی در راستای اهداف توافقنامه پاریس، هم دولت‌های ایالتی و هم شرکت های چند ملیتی باید یک استراتژی و بودجه منسجم برای سرعت بخشیدن به توسعه سوخت ها و فناوری های جدید ایجاد کنند.

منبع: راشاتودی