قربون دست و پای بلوریت برم (طنز)
راضیه حسینی
نتانیاهو: «ارتش اسرائیل یکی از بااخلاق‌ترین ارتش‌های جهان است.»
ارتشی‌های اسرائیل هر روز صبح که از خواب بلند می‌شوند دست و صورت خودشان را خوب می‌شویند، بعد به مدت دو دقیقه مسواک می‌زنند. آنها برای صبحانه همیشه چیزهای خوب و مقوی می‌خورند و سر میز با دهان پر حرف نمی‌زنند. همه آنها در خانواده‌های خوبی بزرگ شده‌اند که از بچگی برای بیدار کردن فرزندان عزیزشان می‌خواندند: «پاشو پاشو کوچولو، از پنجره نگاه کن، ببین تو آسمون‌ها یه جت داره می‌چرخه، شاید برای غزه از بمب خبر می‌بره» و بعد در حالی‌که قربان دست و پای بلوری فرزندشان می‌رفتند او را راهی مدرسه می‌کردند.
بعضی از این کودکان بعد از گذشت سال‌ها به سربازان بااخلاقی تبدیل شده‌اند که با تمام وجود تلاش می‌کنند جا را برای بهترین آدم‌های زمین، یعنی اسرائیلی‌ها باز کنند. آنها برای این کار کلی زحمت می‌کشند و فلسطینی‌های گنداخلاق زیادی را از بین می‌برند. درست است که فلسطینی‌ها برای از بین رفتن مقاومت می‌کنند، ولی ارتشی‌های بااخلاق اسرائیل کوتاه نمی‌آیند و در کمال ادب و احترام آنها را به خاک و خون می‌کشند.
البته فلسطینی‌های بی‌ادب و جنایتکار به جنگ با این سربازان پاک و معصوم می‌روند و حتی برخی از آنها را خلدآشیان می‌کنند. این جنایتکاران حتی پا را فراتر گذاشته و به خودشان جرئت می‌دهند که بمب بر سر اسرائیلی‌ها بریزند. ولی متأسفانه مجامع بین‌المللی در مقابل کشتار وحشیانه اسرائیلی‌های بااخلاق، بی‌گناه و مظلوم سکوت کرده و معلوم است که طرف فلسطینی‌های ظالم غش کرده‌‌‌اند.
از این مظلومیت‌ها در طول تاریخ کم نداشتیم. مثلاً حمله ویتنامی‌های ستمگر و ظالم به سربازان مظلوم و بی‌دفاع آمریکا. به این جنایت هم آن‌طور که باید پرداخته نشد و تاریخ برای همیشه تحریف شد. ولی آمریکایی‌ها آن‌قدر بزرگوار بودند که چیزی نگفتند و سکوت کردند.
از این سکوت‌ها هم کم نداشتیم. نمونه‌اش همین بمباران هیروشیما و ناکازاکی. ژاپنی‌ها طوری صحنه‌سازی کردند و شلوغ‌بازی درآوردند که انگار کل کشورشان نابود شده است؛ در صورتی‌که فقط دو تا بمب کوچک انداختند روی دو شهر ژاپن. دنیا هم که عقل‌ش به چشمش است تا دید چند تا ساختمان و آدم نابود شد تقصیرها را انداخت گردن آمریکا و هرچه بد و بیراه بود نثار ارتش مظلوم آمریکا کرد. واقعاً دنیای بدی شده صدای سربازان بااخلاق و مظلوم به هیچ‌کس نمی‌رسد.
