من صدا و سیما را دوست دارم (طنز)
راضیه حسینی
پیشنهاد نماینده مجلس (رحیمی جهان آبادی) در واکنش به هدفمندی یارانه‌ها: «بودجه صدا و سیما را به مردم بدهیم هرکس دوست داشت اشتراک بخرد و ۲۰:۳۰ تماشا کند.»
این پیشنهاد خوبی نیست. اگر صدا و سیما اشتراکی شود، چطور متوجه رضایت مردم از انواع مشکلات شویم؟ چطور مصاحبه‌هایی را ببینیم که مردم از فیلترینگ گرفته تا وضع بد هوا و جاده و ماشین رضایت دارند. همه لوازم خانگی داخلی می‌خواهند و از ال‌جی و سامسونگ متنفرند.
اصلاً از این گذشته، چطور متوجه وضعیت بد جهان شویم؟ ممکن است خدای ناکرده تفسیرهای اشتباه کنیم. مثلاً فکر کنیم اروپایی‌ها زیادی خوش‌اند.
اگر بودجه صدا و سیما ازشان گرفته شود، دیگر هیچ‌وقت واقعیت کف دنیا را درک نمی‌کنیم. هیچ‌وقت کارتن‌خواب‌های اروپایی و آمریکایی را نمی‌بینیم.
اصلاً بر فرض محال که این اتفاق افتاد، تکلیف نبود برنامه نود چه می‌شود؟ حذف سروش صحت را چطور متوجه شویم؟ دیگر چه کسی جذابیت برنامه کتاب‌باز را از بین ببرد؟
صدا و سیما باید باشد. با بودجه کلان و جیب پرپول. با تبلیغاتی که گاهی فکر می‌کنی از تایم خود فیلم هم بیشتر است؛ تا ما بفهمیم نبودن یعنی چه. تا درک کنیم رفتن یک مجری از یک برنامه یعنی نابودی آن. صدا وسیما باید باشد تا همیشه دل‌مان برای برنامه‌هایی تنگ شود. تا قدر روزهای گذشته را بدانیم.
صدا و سیما بهترین سازمانی است که می‌تواند قدر و ارزش آدم‌ها و برنامه‌ها را به ما بفهماند. وقتی برنامه‌ای سطح پایین پخش می‌شود تازه می‌فهمیم چه چیزهایی داشتیم و راحت از دست رفت.
صدا وسیما نباید حذف شود. نباید حتی برای یک لحظه اشتراکی شود. باید باشد. هر روز اخبار بیست و سی پخش کند. هر روز مصاحبه‌های ختلف روی آنتن ببرد؛ تا ما هر روز قدر بدانیم و هر روز بگوییم یادش به‌خیر.
من صدا وسیما را دوست دارم چون بهترین برنامه‌ها را پخش می‌کند. بهترین برنامه‌ها برای افسوس خوردن و دلتنگ گذشته شدن.
لطفاً هیچ‌وقت با صدا و سیما از این شوخی‌ها نکنید.
