داود شریعت زاده – روزنامه نگار
در دولت های مختلف شاهد بودیم هر کسی رسید به به و چه چه زد، ما که چیزی ندیدیم! شنیدن یک حرف امیدآفرین از مسوول بلندمرتبه ی دولتی، دل آدم را خنک کرده، شاید برای چند ساعتی سرخوشی را میهمان خانه هایمان کند، اما بمجرد برخورد با واقعیت های روی زمین، شوک دوبرابری وجود آدم را می گیرد، وقتی حرف از کنترل تورم می شود و میشنوی بازار در کنترل است، می رویم دو کیلو گوشت گوساله را یک میلیون و صد هزار تومان میخریم، برای ۳ قلم میوه ۴۰۰ هزارتومان پول می دهیم، از تن ماهی و برنج گرفته تا پوشک بچه را با حس بد و سنگین گرانی خرید می کنیم، به تپش قلب می افتیم.
وقتی خیلی ها را میبینی که از خوردن برنج و گوشت محروم شده اند، یا پسرک دستفروشی که می گوید یکسال شده میوه نخورده است، حالت دگرگون می شود.
آنجا که میبینی مادری تحت فشار بیکاری فرزندانش شکسته و به انواع بیماری دچار شده و هربار ویزیت و دارویش یک میلیون تومان می شود و پدری که همیشه شرمنده خانه و خانواده اش هست، حال عجیب کرختی به تو دست می دهد، وقتی نگاه به جوان های رعنای اطرافت میکنی، دخترانی را میبینی که چندساله منتظرند یک نفر به خواستگاری ایشان بیاید، اما دریغ از یک جوان خواستگار، چرا که جوان کار ندارد، مسکن ندارد، امید ندارد و از کنار همین تجرد طولانی بلاها خیزد، حال بدی به تو دست می دهد.
حالا آقای مسوول بنشیند و بگوید لنگش کن، این بی فاید ه است، چه بسا امیدها را کمتر هم خواهد کرد، در حرف زیبایی موج میزند اما در عمل و روی زمین چیزی نمی بینیم، این مدل امید دادن به مردم، همین اندک امید ها را هم به یاس تبدیل می کند، نکنید آقا، نکنید.
پیشنهاد می کنیم و قول می دهیم آقایان همینکه حرفی نزنند و در حیطه مسوولیت خود کمر به همت مضاعف ببندند کفایت کند. ای کسانی که نمی توانید دستی از ما بگیرید، حداقل با حرفای شیرین و امیدهای واهی تان حال ما را دگرگون نکنید لطفا .
