من نبودم دستم بود (طنز)
راضیه حسینی
واکنش وزارت ارتباطات به اختلالات این روزهای اینترنت: «سرعت اینترنت در کشور رشد داشته. مقایسه اینترنت ایران با افغانستان بی‌انصافی است.»
خیلی هم بی‌انصافی است. فقط کره شمالی. اگر بخواهیم انصاف داشته باشیم بهترین مقایسه، با کره شمالی است. همیشه باید خودمان را با خیلی بدتر مقایسه کنیم، تا سرآخر بگوییم «باز جای شکرش باقیه. لااقل ما هنوز اینترنت داریم.»
البته این کندی (که به قول آقای وزیر تندی بوده و خیلی هم رشد داشته) اصلاً تقصیر مسئولان بیچاره نیست. همین چند روز پیش یکی از نماینده‌های مجلس گفت: «دولت به‌دنبال کاهش سرعت اینترنت نیست اما یکسری محدودیت‌های غیر ارادی در این بخش شکل گرفته.»
حالا این محدودیت‌های غیرارادی یعنی چه؟ مسئولان دچار وسواس فکری شده‌اند؟ مثلاً تا می‌خواهند بروند سرعت اینترنت را زیاد کنند با خودشان می‌گویند:« نکند دست به دکمه افزایش بزنیم و یک‌هو کلی عکس فوتوشاپی از ما در بیاید؟… نه نه باید سه بار پشت سر هم روی دکمه کند کردن بزنیم. نه نه هنوز درست نشد سه بار دیگر… آها حالا خوب شد…ببینید چقدر سرعت بالا رفت. (احتمالاً همراه با وسواس، کمی توهم هم دارند.)»
فوبیای «سرعت اینترنت» دارند؟ مثلاً اگر ببینند ملت با سرعتی معقول در حال دانلود و آپلود کردن هستند دچار تنگی نفس می‌شوند؟ اگر ببینند موهای‌شان، سرِ باز شدن یک عکس، سفید نشده، برای دانلود کردن یک فیلم دو دقیقه‌ای، پشت سیستم خواب‌شان نبرده، دچار حمله عصبی می‌شوند و کف وخون بالا می‌آورند؟
شاید هم اختلال «دست بی‌قرار» دارند. خیلی دل‌شان می‌خواهد سرعت اینترنت را بالا ببرند، ولی دست‌‌شان می‌زند روی دکمه کند کردن. هر چقدر هم که می‌خواهند جلویش را بگیرند، عصبی‌تر می‌شود و کندتر می‌کند.
نکند از این مشکل‌های غیرارادی در مسئولان دیگر هم وجود دارد؟ لطفاً بگویید. ما طاقت شنیدن‌ش را داریم. مثلاً مشکلات خودروسازی، کار، رفاه و … هم غیرارادی است؟
یعنی می‌خواهند خودروی خوب تولیدکنند ولی یک‌هو غیرارادی پراید درمی‌آید. یا می‌خواهند اشتغال و درآمد مردم را درست کنند ولی دست خودشان نیست. یک‌هو همه می‌روند زیر خط فقر.
تا جایی که ما فهمیدیم، اصل قضیه خلاصه می‌شود در این که «من نبودم دستم بود، تقصیر آستینم بود …» بقیه را هم خودتان خوب بلدید.
