خست کشورهای توسعه‌یافته در تامین مالی جهانی برای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی 

ترجمه: سلیم حیدری

به رغم تعهدات مکرر سیاسی در سطوح بالای دیپلماتیک، کشورهای توسعه‌یافته کمک مالی نسبتاً کمی برای به کشورهای در حال توسعه به منظور کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و یا کاهش تغییرات آب و هوایی ارائه می‌دهند. بنابراین بین اهداف تغییر سیستم انرژی پیش‌بینی‌شده از سوی سیاست گذاران و منابع مالی محدودی که آنها برای دستیابی به این هدف در نظر گرفته اند، ناهماهنگی وجود دارد.

انتشار آلاینده‌ها در جهان همچنان رو به افزایش است و هدف انتشار صفر خالص تا سال ۲۰۵۰ طی چند سال آینده از دسترس خارج خواهد شد؛ مگر اینکه فاصله بین جاه‌طلبی در این زمینه و میزان منابع مالی کاهش یابد.

کشورهای توسعه‌یافته در سال ۲۰۱۹ فقط ۸۰ میلیارد دلار بودجه به منظور کاهش آلاینده‌ها برای همتایان در حال توسعه خود تأمین کرده اند.

این برآورد را سازمان همکاری و توسعه اقتصادی در گزارش سالانه خود درباره تأمین مالی جلوگیری از تغییر اقلیم که در ۱۷ سپتامبر (۲۶ شهریور)  منتشر شد، گردآوری کرده است.

بیشترین منابع مالی از بانک‌های توسعه چندجانبه (۳۰ میلیارد دلار)، کمک‌های دولتی دوجانبه (۲۹ میلیارد دلار)، بخش خصوصی (۱۴ میلیارد دلار) و با مبالغ کمتر از صندوق‌های آب‌و‌هوایی و اعتبارات صادراتی تامین شده است.

در سال ۲۰۰۹، در اجلاس آب و هوای کپنهاگ توافق کرد که کشورهای توسعه‌یافته ۱۰۰ میلیارد دلار در سال را تا سال ۲۰۲۰ تأمین کنند؛ اما حتی این هدف نسبتاً متوسط نیز از دست رفته است.

به گفته آژانس بین‌المللی انرژی، کمک مالی متعهد و تحویل شده تاکنون نیز بخش کوچکی از ۱۹۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در سیستم های انرژی سراسر جهان طی سال ۲۰۱۹ است.

دستیابی به انتشار آلایندگی خالص صفر ممکن نیست

تأمین مالی کشورهای توسعه‌یافته برای تغییر سیستم‌های انرژی کشورهای در حال توسعه، دستیابی به آلایندگی خالص صفر و دسترسی همه مردم به خدمات انرژی مدرن کافی نیست.

کشورهای توسعه‌یافته متعهد شده‌اند که معادل ۱۶ دلار برای هر نفر در سال برای کمک به کشورهای در حال توسعه در کاهش و سازگاری با تغییرات آب و هوایی هزینه کنند. این در حالیست که در سال ۲۰۱۹ تنها ۱۲ دلار برای هر نفر تأمین مالی کرده‌اند.

این رقم حتی به نیاز صدها میلیارد دلاری برای جایگزینی سوخت‌های سنتی آشپزی و گرمایشی مانند چوب، زغال سنگ و نفت سفید با جایگزین‌های تمیزتر مدرن تا سال ۲۰۳۰ که یکی از اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد است، نزدیک هم نیست.

این میزان حتی از مقدار پولی که برای حمل‌و نقل برقی و همزمان کاهش تولید برق با کربن و جایگزینی احتراق زغال سنگ و گاز با انرژی باد، خورشیدی، آبی و هسته‌ای و سایر خدمات انرژی مورد نیاز است، فاصله زیادی دارد.

با بودجه بسیار اندکی که از اقتصادهای پیشرفته تامین می‌شود، کشورهای در حال توسعه باید بیشتر سرمایه‌گذاری را از منابع داخلی تأمین کنند؛ آن هم در جایی که باید با بی‌شمار دیگر اولویت‌های سیاست رقابت کنند.

سیاست‌گذاران ارشد اروپا و آمریکای شمالی برنامه‌های بلندپروازانه‌ای برای مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای در داخل و خارج از کشور ارائه کرده‌اند؛ اما آنها کمک مالی یا فنی کمی برای کمک به تحقق این برنامه‌ها در اقتصادهای نوظهور در حال رشد که بیشتر رشد انتشار آلاینده‌های آتی در آنها رخ خواهد داد، ارائه داده‌اند.

منبع: رویترز